ԱՐԹՈՒՐ ՔՈՉԱՐՅԱՆ ,,2013թ.շնոհավորական մաղթանք,,

Ալեքսանդր Ամարյան VS Կյանքի Խոսք

ԱՐԹՈՒՐ ՔՈՉԱՐՅԱՆ ,, ՃԳՆԱԺԱՄ ,, 4 - մաս Կիրակի օրը

ԱՐԹՈՒՐ ՔՈՉԱՐՅԱՆ ,, ՃԳՆԱԺԱՄ ,, 3 - մաս Կիրակի օրը

ԱՐԹՈՒՐ ՔՈՉԱՐՅԱՆ ,, ՃԳՆԱԺԱՄ ,, 2- մաս Կիրակի օրը

AgapeGospelMusic ,,ԴՈՒ ԵՍ ՍԵՐԸ ԻՄ...,,

Когда Вы окажетесь перед Богом....wmv

Ջոն Բիվեր. Անկոտրում Հոգի. Դաս 8 Դե՛ն գցիր ծանրությունը

Ջոն Բիվեր. Անկոտրում հոգի. Ներածություն

Что бы сделал Иисус?

Խոսք մեծաց-Էյնշտեյն

3D Yerevan by Locator Promo Video

Աղանդավորություն Առաքելական եկեղեցու ներսու՞մ, թե՞ լրագրողական անփութություն

Աստվածաշունչն ասում է, որ դրախտը գոյություն ունի հիմա (Ղուկաս 23:43) և դժոխքը՝ տանջանքի վայրը, նույնպես գոյություն ունի հիմա (Ղուկաս 16:23):

Չեմ դադարում զարմանալ ընթերցածս նյութերով: Կարդացի Հայ Առաքելական Սուրբ Եկեղեցու հոգևորականի բացատրությունը Մեռելոցի վերաբերյալ: Ահա մի մեջբերում հոդվածից. «…Տեր Եսային նաև հավելեց, որ մինչև Քրիստոսի Երկրորդ գալուստը չկա ո՛չ դրախտ, ո՛չ դժոխք: Հիմա բոլոր հոգիները սպասում են, որ միայն Երկրորդ գալուստից հետո են լինելու դրախտը և դժոխքը»,- նկատեց քահանան՝ հիշեցնելով, որ Ավետարանը Երկրորդ գալստյան ժամկետը չի նշում:

Ուզում եմ հարցնել այդ քահանային կամ նրա ծառայակից եղբայրներին կամ էլ ցանկացած մեկին, ով ծանոթ է Հայ Առաքելական Սուրբ Եկեղեցու վարդապետությանը դրախտի ու դժոխքի վերաբերյալ՝ այն, ինչ ասել է քահանան, արդյոք Հայ Առաքելական Սուրբ Եկեղեցու պաշտոնական դիրքորոշու՞մն է, թե՞ պարզապես մի քահանայի մոլորություն: Իսկ գուցե լրագրողական անփութությու՞ն… Ամեն դեպքում, բերված պնդումը չունի սուրբգրային և ոչ մի հիմք ու շատ նման է Եհովայի վկաների վարդապետությանը, ովքեր նույնպես մերժում են դրախտի ու դժոխքի գոյությունը: Սա իրական աղանդավորություն է: Նման պնդումները մոլորեցնում են հավատավոր ժողովրդին: Աստվածաշունչն ասում է, որ դրախտը գոյություն ունի հիմա (Ղուկաս 23:43) և դժոխքը՝ տանջանքի վայրը, նույնպես գոյություն ունի հիմա (Ղուկաս 16:23):

Իսկ կարդացածս հոդվածին կարող եք ծանոթանալ այստեղ:

Արման Մանուկյան

Ֆեյսբուքյան գրառում

AgapeGospelMusic ,, ՍԱ ԱՌԵՂԾՎԱԾ Է ,,

«Կյանքի Խոսք» եկեղեցին մտահոգված է

«Մեր խորին համոզմամբ՝ միջազգային հանրությունը պետք է անհապաղ արձագանքի կատարվածին՝ ամենախիստ գնահատականը տալով այս ամոթալի գործարքի մասնակիցներին: Լռությունը կնշանակի հավանություն տալ հայատյացությանն ու մարդասպանությանը»: «Կյանքի խոսք» եկեղեցու մամլո խոսնակ` Արմեն Լուսյան

«Կյանքի Խոսք» եկեղեցին իր մտահոգությունն ու վրդովմունքն է հայտնում Բուդապեշտում Ադրբեջանի ԶՈՒ սպա Ռամիլ Սաֆարովի` Հունգարիայի իշխանությունների կողմից արտահանձնման և Ադրբեջանի նախագահի կողմից նրան ներում շնորհելու խնդրի առնչությամբ` հանդես գալով հետևյալ հայտարարությամբ.

Հունգարական իշխանությունների կողմից ոճրագործ Ռամիլ Սաֆարովին Ադրբեջանին արտահանձնելը խիստ դատապարտելի քայլ էր: Ամեն ինչ հուշում է, որ սա երկու պետությունների միջև կնքված գործարք էր, ինչի հետևանքով անարգվեց հայ սպա Գուրգեն Մարգարյանի հիշատակը, իսկ ազգային հողի վրա մարդասպանություն գործած դաժան հանցագործը հայտնվեց ազատության մեջ, այն էլ հերոսի կարգավիճակով: Մեր խորին համոզմամբ՝ միջազգային հանրությունը պետք է անհապաղ արձագանքի կատարվածին՝ ամենախիստ գնահատականը տալով այս ամոթալի գործարքի մասնակիցներին: Լռությունը կնշանակի հավանություն տալ հայատյացությանն ու մարդասպանությանը:

 «Կյանքի խոսք» եկեղեցու մամլո խոսնակ` Արմեն Լուսյան

Новости РОСХВЕ / Епископ Сергей Ряховский: «Я надеюсь у московских чиновников хватит мудрости извиниться перед церковью и выделить участок земли»

07.09.2012

Начальствующий епископ РОСХВЕ, член Общественной палаты РФ, член Совета по взаимодействию с религиозными объединениями при Президенте РФ, епископ Сергей Ряховский прокомментировал снос здания церкви «Святой Троицы» в московском районе Новокосино.

Вся история с участком земли началась где-то с 80-года, когда церкви был выделен дом в Косино на Косинской улице. Однако должным образом в тот период советского времени ничего не оформлялось. Это был некий компромисс между советской властью и церковью христиан веры евангельской, которая согласилась на официальную регистрацию (в то время было много церквей, избегавших регистрации). Когда советская власть закончилась, церковь начала попытки оформить здание, но ввиду того, что это был компромиссный проект, власть не торопилась регистрировать эту землю для церкви, на тот момент это была территория Подмосковья. Затем, когда данная территория была присоединена к Москве, верующим снова по разным причинам отказывали в регистрации собственности. Потом и на том месте стали что-то строить, а общине предложили альтернативный участок, на котором и произошел прошлой ночью снос временных построек. Новая московская власть также не удосужилась должным образом оформить все документы. Все попытки, которые предпринимали верующие, чтобы узаконить права на участок и строительство здания, окончились безрезультатно.

Можно говорить, что в данном случае власть в лице Префектуры восточного округа отнеслась с пренебрежением к москвичам, которые являются прихожанами этой церкви. Более того, после 2005 года с церковью был расторгнут и временный договор на пользование земельным участком. На протяжении ряда лет были различные согласительные комиссии, направлялись письма мэрам Москвы, Лужкову, а впоследствии Собянину. Другими словами префектура упорствовала и никаким образом не шла навстречу церкви. Закончилось это тем, что 17 мая было вынесено решение суда о сносе временных построек. Церковь была не против при условии, что будет выделен альтернативный участок земли под строительство здания. На сегодняшний день этот участок не выделен. Это признал представитель Правительства Москвы. Более того, это –вандализм, который совершился прошлой ночью в угоду определенным коммерческим структурам, которые пусть и законно оформили этот участок, ужасает своей циничностью и бесцеремонностью. Как оказалось, соответствующий Департамент строительства Москвы не был в курсе произошедшего сноса.

Фактически были абсолютно проигнорированы мнения жителей города Москвы, прихожан средней, по своим размерам, евангельской церкви. Формально властные структуры как бы правы, формально не права церковь. Но как бы то ни было, в России нет закона, разрешающего глумиться над святынями, втаптывать в грязь страницы Священного писания, взламывать сейфы и воровать церковное имущество.

Стоит говорить о нарушении этических, нравственных принципов, о негативном отношении к уважаемым конфессиям Российской Федерации. Сейчас, когда в результате церковь фактически оказалась выброшенной на улицу, думаю, верующие будут проводить богослужение на развалинах, я надеюсь, у наших московских чиновников хватит мудрости извиниться перед церковью и выделить участок земли.

Необходимо добавить вот еще что. К сожалению, на сегодняшний день власть не учитывает протестных настроений, которые накопились в обществе не только светском, но и религиозном, когда не учитываются интересы христиан-протестантов, игнорируются их совершенно законные требования. Я считаю, что данная ситуация требует безотлагательного принятия конструктивных решений и должна вылиться в диалог между лидерами московского протестантизма и городской властью. Необходимо проработать все вопросы, связанные с получением земли, строительством евангельских протестантских храмов согласно количеству зарегистрированных общин в Москве.

Я уже поставил в известность о случившемся Комиссию по межнациональным отношениям и свободе совести Общественной палаты РФ возглавляемую Николаем Сванидзе. Общественная палата берет под свой контроль этот вопрос. Также мной были направлены официальные обращения мэру Москвы Собянину С.С., прокурору города Кудееву С.В. и Руководителю Главного следственного управления Следственного комитета РФ по Москве Яковенко В.В. Надеюсь, справедливость и совесть восторжествуют.

В МОСКВЕ ВАРВАРСКИ РАЗРУШЕНА ПРОТЕСТАНТСКАЯ ЦЕРКОВЬ

06 сентября 2012, 14:29

Сегодня, в ночь 5 на 6 сентября московскими властями было снесено здание «Церкви Святой Троицы» РЦ ХВЕ.

Некоторое время назад, со стороны властей был разорван договор аренды в одностороннем порядке.

О сносе здания власти предупреждали, но никому не верилось, что такое может случиться. Община «Церкви Святой Троицы» имеет 70-летнюю историю и является одной из старейших пятидесятнических церквей Москвы.

Примерно в 3.30 представившиеся полицейскими люди ворвались в здание, оборвали все линии связи и изъяв мобильный телефон, забрали девушку, которая дежурила в здании в отделение полиции. За время нахождения девушки в полиции из здания Церкви Святой Троицы были вывезены все ценные вещи, включая богослужебные книги и чаши для евхаристии. Вокруг территории церкви было создано оцепление, которое состояло из гражданских лиц, которые назвали себя «дружинниками» и которые были настроены весьма агрессивно. Была разбита машина, был увезен генератор, микшерный пульт с микрофонами, музыкальные инструменты и другие ценные вещи. По словам очевидцев, не удалось избежать и физического насилия. На пытавшихся сфотографировать прихожан сыпался град камней. Затем экскаваторами была разрушена большая часть здания.

Этот прецедент показывает, что власть, таким вот образом разрывая договор аренды в одностороннем порядке, может лишить здания любую церковную общину.

Пастор Николай Романюк комментирует ситуацию у руин дома молитвы:

Эта ситуация, как и многие другие прекрасно вписывается в общую атмосферу в современной России. Имитационная демократия, имитационная свобода слова, имитационное правосудие. Как выясняется, свобода вероисповедания у нас тоже имитационная. 

http://echo.msk.ru/blog/levushkan/927383-echo/

Снесли и разграбили церковь

В ночь на 6 сентября, примерно к 3:30 утра, было разрушено здание церкви Святой Троицы на улице Николая Старостина, в Новокосино, г. Москва. Некоторое время назад, со стороны властей был разорван договор аренды в одностороннем порядке. О сносе здания власти предупреждали, но никому не верилось, что такое может случиться. Церковь "Святая Троица" имеет 25-летнюю историю и является одной из старейших пятидесятнических церквей Москвы.

Комментарий пресвитера церкви Святой Троицы Василия Николаевича Романюка о произошедшем:

Adobe Flash Player not installed or older than 9.0.115!

Видео комментарий Романюка Василия Николаевича

По сообщениям Нины Романюк

Ворвавшиеся в здание люди отобрали телефон у дежурного церкви, чтобы исключить  возможность  оповещения  служителей церкви. Сопровождавшая полиция отвезла дежурного в участок. Затем церковь была разграблена и снесена. На приехавших руководителей сыпались оскорбления и оказывалось физическое давление.

Имущество церкви было разграблено, все ценное, включая аппаратуру было вывезено. Было разрушено все, что с такой любовью и старанием многие годы создавалось. В то время, как другие храмы с удивительной скоростью возводятся по всей Москве - наш разрушают!

Сообщение Александра Родионова о случившемся :

Сегодня в России произошла трагедия! Сегодня весь христианский мир услышал звон разбивающихся колоколов, как в небезызвестном 1917-ом... . Сегодня, скрываясь как воры под покровом ночи, под улюлюканье пьяной толпы «дружинников» и «местных жителей» экскаваторы въехали на территорию Церкви Святой Троицы и кощунственно подняли руку на имущество Бога. Перед этим, правда, до смерти напугав дежурящую в здании церкви девушку. Представившиеся полицейскими люди ворвались в здание, оборвали все линии связи и изъяв мобильный телефон, забрали девушку на несколько часов в отделение полиции. За время нахождения девушки в полиции из здания Церкви Святой Троицы были украдены все ценные вещи, включая богослужебные книги и чаши для евхаристии. Осквернены святыни, которые удалось сохранить и пронести даже через ужасы сталинских лагерей. А здесь их попрасту украли. Все подсобные помещения на территории Церкви Святой Троицы были варварски разграблены. Даже пустые металлические сейфы пытались вскрыть на всякий случай. Разбили машину, унесли генератор, микшерный пульт с микрофонами, музыкальные инструменты и другие ценные вещи. Даже Библии, находящиеся в церковной библиотеке, перелистывали, наврное надеясь найти там чью-то заначку... Только через несколько часов дежурной разрешили позвонить.

Прибывший на место священнослужитель не смог попасть на территорию церкви. Ему преградила путь пьяная толпа, сквернословящая и распускающая руки. А если быть откровенными - это были хорошо обученные боевики, готовые применить свои навыки.Не удалось избежать и физического насилия. На пытавшихся сфотографировать прихожан сыпался град камней. И всю эту матерящуюся толпу защищали полицейские экипажи, находящиеся неподалёку. Просьбу защиты они полностью проигнорировали.

Тем временем экскаватор крушил своим железным ковшом здание, в котором люди получали освобождение от греха; здание, в котором наркоманы и пьяницы получали освобождение от страшной зависимости; здание, в котором наставляли людей быть добропорядочными людьми; здание, в котором восстанавливались разрушенные семьи, где люди получали исцеление от неизлечимых болезней, а дети получали глубокое нравственное воспитание!!!

Комментарий Александра Родионова о случившемся :

Сегодня в 03:48 раздался телефонный звонок. На автомате, даже не проснувшись толком я поднимаю трубку:

- Нашу церковь сносят! Здание оцепили! Никого не пускают!

- Мне приехать? – единственное, что я успеваю спросить.

- Не знаю, мы едем… - голос был явно напуган и растерян.

Через несколько минут я уже желал на бегу доброй ночи сонному и слегка удивленному охраннику.

Благо, в это время дороги в Москве свободны. Примерно, в 5:00 я был уже около церковного здания. Точнее, около его развалин. Комната молодежного клуба «Альтернатива Плюс» была полностью обрушена. Церковный зал тоже. Были разрушены братская комната и кабинет пастора. Невредимой осталась только часть крыши и одна комната сверху.

В том месте где раньше был вход стояли люди. Пастор рассказывал о том, как пытался пробиться к разрушаемому зданию через толпу людей, назвавших себя «дружинниками», которые обругали его и вытолкнули за территорию. Его просьбы о помощи, обращенные к наблюдавшим за происходящим полицейским, остались без ответа. В это время продолжалось разрушение.

Оно началось примерно в 00:00, когда дежурившую в церкви девушку полиция задержала и увезла в участок, предварительно отобрав сотовый телефон. Только через несколько часов ей разрешили позвонить и она смогла сообщить о происходящем. За это время разрушители вывезли из здания все, показавшееся им ценным, начиная с музыкального оборудования и заканчивая церковной утварью. Были взломаны сейфы, разбито стекло в припаркованном рядом со зданием автомобиле, взломаны и разграблены складские помещения. Исчез генератор, который снабжал электроэнергией все здание.

Я слушал этот рассказ, рассматривая освещенные фарами развалины. Рассветало. Все собравшиеся занялись эвакуацией уцелевших ценностей. В основном это были церковные книги, а также некоторая мебель… Несколько часов мы разбирали развалины и выносили, то что осталось целым. Постепенно на территорию съезжались члены церкви… Не выспавшиеся, ошарашенные случившимся они пытались понять что же здесь произошло и что теперь будет дальше…

Этот вопрос мучает меня и сейчас.

Что будет дальше? Нет, не с нашей церковью, за нас я не сильно волнуюсь. Сплоченные и готовые к трудностям, поддерживающие слабых и помогающие усталым прихожане «Церкви Святой Троицы» останутся церковью. Власти не дали нам выбора, нам некуда идти. А это значит, что следующее богослужение состоится в ближайшее воскресенье прямо на церковных развалинах.

Но что же будет дальше? Что будет с другими христианскими Церквями в России? Почему, разрушив одну церковь власть не станет разрушать другую? Почему задержав этой ночью на несколько часов, она не задержит завтра на несколько лет? Что будет дальше? Куда мы идем? Куда идет государство, разрушающее святыни своих граждан? Что будет со страной, плюющей на тех, что звал ее к любви и миру?

Мне страшно… Мне страшно потому, что подобных случаев есть уже множество в истории, и вот, история повторилась снова…

Как жаль, что наша власть не умеет делать выводов… А это значит, что история будет учить их вновь и вновь.

Пал Рим, распинавших христиан. Пал Советский Союз, расстреливающий их. Падет и Путинская Россия, если не одумается, не покается, не исправит соделанного.

Дай же Бог, нам всем мудрости, сил и мужества пережить эти гонения. Претерпевший же до конца спасется. (Мар.13:13)

Доброе утро, папа!

Другая сторона Олимпиады (Олимпиада 2012 Лондон)

СВИДЕТЕЛЬСТВО Артака Чичояна.

Հերթական գրառումը «Ցավալի է, բայց փաստ» շարքից:

Эдуард Мхитарян

Հերթական գրառումը «Ցավալի է, բայց փաստ» շարքից:

Գաղտնիք չէ, որ այսօր հայկական համացանցում բավականին հաճախ են հանդիպում նյութեր ու գրառումներ, որոնք «լուսաբանում են» կրոնական խնդիրներին վերաբերող հարցեր: Լուսաբանումը չակերտների մեջ եմ վերցրել, քանզի հաճախ է պատահում այնպես, որ այդ ամբողջ լուսաբանման մեջ միակ ճշմարտությունը լինում է լուսաբանվող անձի կամ կազմակերպության անվանումը:

Ընդ որում, լուսաբանողներից որոշ ԶԼՄ-ների կամ լրագրողների պահվածքն ակնհայտորեն ցույց է տալիս, որ նրանք լիովին անտեղյակ են, թե ինչ է լրագրողական էթիկան. նրանց համար լուսաբանելու և բամբասանք տարածելու միջև էական տարբերություն չկա: Այսպիսով, այսօրվա ցավալի է, բայց փաստ շարքի առաջին ցավալի իրողությունն այն է, որ «լուսաբանում» գեղեցիկ և օգտակար երևույթի իմաստն ու բովանդակությունը լիովին աղճատվել են: Դե, ես հասկանում եմ. կան մարդիկ, որոնք իրենց կյանքում երբևէ որևէ բանում առաջինը չեն եղել, ու քանի որ մինչև հիմա դեռ երազում են այդ մասին, ապա առաջին իսկ հնարավորության դեպքում օգտվում են առիթից, որպեսզի գոնե ինչ-որ բան առաջինը անեն: Եվ ամենևին հոգ չէ, որ այդ «ինչ-որ» բանը բանսարկություն տարածելն է. կարևորն այն է, որ իրենք առաջինն են:

Եվ ուշագրավն այն է, որ այդ վայ-լուսաբանումը կատարվում է հիստերիայի հետ սահմանակցող նույնպիսի վայ-պատրիոտիզմի անվան տակ. թե հայ-հարայ, հասեք, էս անպետք աղանդավորները մեր մի բուռ ազգը պառակտում են, մարդկանց իրար դեմ են հանում և այլն: Ինչպիսի՜ սրտացավություն...:

Իսկ ու՞ր են այդ «հարգելի» լուսաբանողները, երբ քաղաքական կուսակցությունները մարդկանց այն աստիճանի են թշնամացնում իրար դեմ, որ մարդիկ նույնիսկ կրակում են իրար վրա: «Հարգելի» լուսաբանողներ, ձեզ եմ հարցնում՝ ու՞ր եք. բա լուսաբանեք է՛լի... Ու հիմնականում միամիտ երիտասարդներ են՝ պատրաստ իրար դեմ պատերազմելու՝ իրենք էլ չեն հասկանում, թե հանուն ինչի: Միամիտ են ոչ միայն նրա համար, որ չեն հասկանում, թե հանուն ինչի, այլ նաև տեղյակ չեն, որ իրենց հրահրողներն ու մեկմեկու դեմ հանողները ամբիոնների մոտ բարձրախոսներով հոխորտալուց հետո միասին գնում են ռեստորան հայավարի մի կտոր հաց ուտելու: Իսկ էնտեղ՝ փողոցում, կրակ կտրած տղերքը ցուլի նման փնչացնելով իրար վրա զենք են քաշում. սա էլ այսօրվա մյուս իրողությունը՝ ցավալի է, բայց փաստ շարքից:

Հիմա հարց եմ տալիս՝ ո՞վ է էս ազգը պառակտում, «հարգելի՛ սրտացավ» լուսաբանողներ... Ձեր պատրիոտիզմը էս դեպքում չի՞ գործում... Ինչու՞, երբ Մասիս քաղաքում ու այլ վայրերում ՀՀԿ և ԲՀԿ կուսակցությունների հակամարտությունը հասնում է ծեծկռտուքների ու կրակոցների, դուք լուսաբանելու էնքան էլ մեծ եռանդ չեք դրսևորում, հարայ-հրոց չեք բարձրացնում, թե էս մի բուռ ազգը պառակտում են՝ երիտասարդներին բաժանելով ու իրար դեմ հրահրելով, այլ կրոնական հարցերի (որոնցից գրեթե բան չեք հասկանում) ձեր վայ-լուսաբանումով մի բան էլ շիկացնում եք մթնոլորտը, ագրեսիա եք սերմանում ու հող պատրաստում այդ պառակտման համար...:

Մի՞թե օրվա հացը վաստակելու մղումը միջոցների մեջ արդեն խտրականություն չի դնում...

««« В политике приходится делать много такого, чего не следует делать. »»» _ Теодор Рузвельт

Я добавил бы: «В журналистике тоже...».

Պարոն Ռուզվելտի մեթոդով շարժվողները մտահոգվու՞մ են արդյոք այն առումով, որ դրա ադյունքում վնասվում են մարդիկ... Աստծո պատկերով ստեղծված և Աստծո համար շատ թանկ մարդիկ...

Եթե մտահոգվեին, կարծում եմ, որ մեր երկիրը բոլորովին այլ պատկեր կունենար...: Բայց այսօր ունենք այն, ինչ ունենք...

Իրոք, ցավալի է, բայց փաստ...:

Մամլո խոսնակ. «Կյանքի Խոսք» եկեղեցին ուշադիր է ազգային խնդիրներին

Ա.Լուսյան. Հայաստանը համայն հայության հայրենիքն է, իսկ բոլոր հայերս` անկախ մեր եկեղեցական պատկանելությունից, ունենք միևնույն ազգային ինքնությունը: Հայրենիքը և ազգը մեզ համար բարձր արժեքներ են:
CrossNews-ի զրուցակիցն է Հայաստանի «Կյանքի Խոսք» եկեղեցու մամլո քարտուղար, փիլիսոփայական գիտությունների թեկնածու, կրոնագետ, միջազգայնագետ Արմեն Լուսյանը:

- Արմեն, հայտնի է, որ մեր երկրի համար չափազանց կարևոր և զգայուն խնդիր է սահմանների անվտանգությունն ու պաշտպանությունը: Այս առումով կցանկանայի իմանալ` արդյոք «Կյանքի Խոսք» եկեղեցու հետևորդները ծառայու՞մ են Հայկական բանակում:

- Լիովին համաձայն եմ Ձեզ հետ, որ մեր երկրի սահմանների պաշտպանության հարցը բացառիկ կարևորություն ունի մեր ժողովրդի խաղաղ գոյատևման և ապահով զարգացման համար: «Կյանքի Խոսք» ավետարանական եկեղեցին ոչ միայն չի առարկում զինվորական ծառայությանը, այլև գտնում է, որ Հայկական բանակը լուրջ երաշխիք է տարածաշրջանում խաղաղության պահպանման համար:

Հայրենիքի պաշտպանությունը միանգամայն համահունչ է նաև քրիստոնեական դավանաբանությանը և ունի լուրջ աստվածաշնչյան հիմքեր: Ուստի, մեր եկեղեցու հետևորդներին հորդորվում է կատարել իրենց պարտքը հայրենիքի, ժողովրդի, վերջիվերջո` իրենց ընտանիքի առջև:

Մենք խորին հարգանքով ենք վերաբերվում հայրենիքի պաշտպաններին, ովքեր զոհել կամ պատրաստ են զոհել իրենց կյանքը ազգակիցների համար: «Կյանքի Խոսք» եկեղեցու գոյության ողջ ընթացքում մենք մեծ նշանակություն ենք տվել մեր անկախ պետականության կայացմանն ու զորացմանը: Դա դրսևորվում է նաև զինվորական ծառայություն կատարելու միջոցով: Ես ինքս էլ մեծ պատրաստակամությամբ ծառայել եմ Հայոց բանակում` գիտակցելով իմ պարտքը երկրիս առջև:

- Ինչպե՞ս է «Կյանքի Խոսք» եկեղեցին վերաբերում ազգային խնդիրներին, մասնավորապես` ղարաբաղյան հիմնահարցին:

- «Կյանքի Խոսք» եկեղեցին, անկասկած, ուշադիր է ազգային խնդիրներին և ունի իր մոտեցումները հայությանը հուզող հիմնահարցերին: Հայաստանը համայն հայության հայրենիքն է, իսկ բոլոր հայերս` անկախ մեր եկեղեցական պատկանելությունից, ունենք միևնույն ազգային ինքնությունը: Հայրենիքը և ազգը մեզ համար բարձր արժեքներ են, հետևաբար, մենք չենք կարող անտարբեր գտնվել մեր հայրենիքի զորացման և ազգային խնդիրների կարգավորման նկատմամբ:

Կոնկրետ ղարաբաղյան խնդրի առումով մենք համոզված ենք, որ այս հակամարտության խաղաղ կարգավորումը չպետք է ունենա այլընտրանք, նկատի ունեմ ռազմական գործողությունները: Աստված խաղաղության Աստված է, և մենք էլ աղոթում ենք մեր երկրի սահմանների խաղաղության համար: Իհարկե, գուցե տեղին է հիշել նաև հայտնի ասույթը, որ եթե ցանկանում ես խաղաղություն, պատրաստ եղիր պատերազմի: Այս առումով, կարծում եմ` մեր պատրաստությունը պետք է լինեն մեր մարտունակ բանակն ու մեր ժողովրդի ներքին համերաշխությունը:

Ահա թե ինչու, մենք կարևորում ենք նաև Հայաստանում կրոնական հանդուրժողականության և, առհասարակ, սիրո և փոխադարձ հարգանքի մթնոլորտի հաստատումը: Ղարաբաղյան ազատամարտի ժամանակ կողք-կողքի մարտնչում էին առաքելական, կաթոլիկ, բողոքական և անհավատ հայը, և ոչ մեկի մտքով չէր անցնում բաժանության սեպ խրել նրանց միջև: Ուստի այսօր մենք պետք է ամեն ինչ անենք, որպեսզի վաղը այդ նույն համերաշխությունը տիրի հայրենիքը պաշտպանող զինվորների շրջանում:

Ինչ վերաբերում է ղարաբաղյան խնդրի իրավական կողմին, ապա փաստ է, որ Արցախի հայությունն օգտվել է իր իրավունքից և ինքնորոշվել իր պատմական հայրենիքում, ինչի արդյունքում այսօր գոյություն ունի երկրորդ հայկական պետությունը` Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետությունը: Արցախյան պատերազմը ցույց տվեց, որ Ղարաբաղի հայությունն ամուր հաստատված է իր հողին և լիովին ընդունակ է պաշտպանելու իր իրավունքները:

Ի դեպ, ասեմ, որ մեր եկեղեցի հաճախում են Ղարաբաղյան պատերազմի մասնակիցներ, ազատամարտիկներ, ովքեր, հավատացնում եմ Ձեզ, շատ լավ են գիտակցում այս հարցի կարևորությունը:

- Խոսելով ազգային խնդիրների մասին` հասկանում ենք, որ հայությանը հուզող հիմնահարցերից է նաև Հայոց ցեղասպանության ճանաչումը: Ինչպիսի՞ն է ձեր մոտեցումը այս հարցում:

- Անշուշտ, Հայոց ցեղասպանությունը շատ ցավոտ հարց է բոլորիս համար, քանի որ դա մեր պատմության ամենաողբերգական էջերից մեկն է, վերքերն ու հիշողությունները դեռևս թարմ են: Սա այն հարցն է, որը շոշափում է յուրաքանչյուր հայի զգացումներն ու անցյալը` անկախ այն իրողությունից` մենք առաքելական ենք, կաթոլիկ, բողոքական, թե առհասարակ աթեիստ: Այստեղ երկրորդ կարծիք լինել չի կարող. Հայոց ցեղասպանությունը պետք է ճանաչվի միջազգային հանրության կողմից և արժանանա համապատասխան հստակ գնահատականի:

Յուրաքանչյուր տարի ապրիլի 24-ին «Կյանքի Խոսք» եկեղեցու հովվական կազմն ու երիտասարդները միանում են համահայկական երթին դեպի Ծիծեռնակաբերդ, որտեղ եկեղեցու անունից ծաղկեպսակ ենք տեղադրում Մեծ եղեռնի հուշակոթողին: Այդպիսով մենք մեր հարգանքի տուրքն ենք մատուցում Ցեղասպանության 1.5 մլն անմեղ զոհերի հիշատակին:

Պետք է ասեմ նաև, որ կարևորելով տարբեր երկրներում Հայոց ցեղասպանության պատմական իրողությունը ներկայացնելու հանգամանքը` մենք պատրաստել ենք Մեծ եղեռնի մասին պատմող վավերագրական ֆիլմ, որի ցուցադրումները  կազմակերպել ենք  եվրոպական մի շարք երկրներում: Մեր համեստ ներդրումով ցանկանում ենք այսկերպ նպաստել Հայոց ցեղասպանության խնդիրը եվրոպացիներին լուսաբանելու գործին: Հուսանք` հեռու չէ այն ժամանակը, երբ ողջ Եվրոպան կհետևի Հայոց ցեղասպանությունը ճանաչած պետությունների օրինակին: Ի դեպ, այս առումով չափազանց ուրախալի էր, որ անցած տարի այդպիսի բանաձև ընդունեց Շվեդիայի խորհրդարանը:

-Արմեն, շնորհակալություն, որ համաձայնեցիք պատասխանել մեր հարցերին:

- Ես նույնպես շնորհակալ եմ Ձեզ, և վերջում կուզենայի նշել, որ «Կյանքի Խոսք» եկեղեցին մշակել և հրապարակել է իր «Սոցիալական հայեցակարգի հիմունքները», որը հնարավորություն է տալիս ցանկացած մարդու ծանոթանալ ամենակարևոր հարցերի նկատմամբ մեր եկեղեցու պաշտոնական դիրքորոշմանը: Սա հավաստի և անաչառ աղբյուր է բոլոր նրանց համար, ովքեր հետաքրքված են իմանալ մեր օբյեկտիվ մոտեցումները, այլ ոչ թե դրանց խեղաթյուրումները:

Զրուցեց Աննա Վարդանյանը

15 минут

Մաշկի տակ պատվաստված միկրոչիպեր

«Եվ ստիպում էր բոլորին, այսինքն՝ փոքրերին ու մեծերին, հարուստներին ու աղքատներին, ազատներին ու ծառաներին, որ իրենց աջ ձեռքի կամ իրենց ճակատի վրա դրոշմ կրեն. որպեսզի ոչ մեկը չկարողանա գնել կամ վաճառել, այլ՝ միմիայն նրանք, ովքեր ունեն դրոշմը, կամ գազանի անունը կամ նրա անվան թիվը»: (Հայտ. 13.16-17):
Իլինոյսի (ԱՄՆ) համալսարանի ինժեներները ներկայացրել են ձեռքի էլեկտրոնային դաջվածք, որը կարող է պարունակել տարբեր հաղորդիչներ, արևային մարտկոցներ ու նույնիսկ LED լուսավորություն:

Նման դաջվածքը կարող է կենսաչափական տեղեկատվություն հաղորդել, այդ թվում՝ արյան ճնշման, մարմնի ջերմաստիճանի, նույնիսկ հոգնածության վերաբերյալ:

Մանչեսթերի համալսարանի գիտնականները, ԱՄՆ-ի ռազմական տեխնիկայի լաբորատորիայի (DSTL) հովանու ներքո սկսել են մաշկի տակ պատվաստվող միկրոչիպերի հետազոտությունները:

Այն կարող է ծալվել, խորշոմել և ձգվել, ինչը բնորոշ է մարդու մաշկին: «Մենք կարծում ենք, որ դա կարևոր առաջխաղացում է «չիպերի» հարցում, ստեղծել մի բան, ինչը գրեթե աննկատելի է կրողի համար, – ասել է համակարգչային գիտությունների պրոֆեսոր Թոդ Քոլեմանը: – Տեխնոլոգիան բոլորովին բնական կերպով կարող է միացնել մարդուն ֆիզիկական և կիբեր աշխարհի հետ»:

Մաշկի տակ տեղադրվող չիպը բիոբժշկական մի քանի կիրառություն ունի, այդ թվում` էլեկտրաէնցեֆալոգրամի (ԷԷԳ), որը վերահսկում է նյարդային և մկանային գործունեությունը:

«Եթե ուզում ենք ուղեղի գործունեությունն ուսումնասիրել բնական միջավայրում, չենք կարող դա անել լաբորատորիայում ԷԷԳ-ի միջոցով, – ասել է Քոլեմանը: – Դա անելու լավագույն տարբերակը նյարդային ազդակները բնական միջավայրում արձանագրելն է այնպիսի սարքերի օգնությամբ, որոնք անտեսանելի են կրողի համար»:

Հետազոտությամբ զբաղվողները փորձում են տարբեր սարքերը միացնել մեկ չիպի մեջ և Wi-Fi հնարավորություն ավելացնել:

Աղբյուր` news.illinois.edu

Ներմաշկային էլեկտրոնային չիպեր. մոտենում ենք «Գազանի նշանին»

Ճարտարագետների թիմն այսօր հանդես է եկել այնպիսի մի գյուտի մասին հայտարարությամբ, որն ընդմիշտ կարող է փոխել էլեկտրոնիկայի աշխարհը: Այն կոչվում է «Ներմաշկային էլեկտրոնային համակարգ»: Ճարտարագետների թիմն այսօր հանդես է եկել այնպիսի մի  գյուտի մասին հայտարարությամբ, որն ընդմիշտ կարող է փոխել էլեկտրոնիկայի աշխարհը: Այն կոչվում է «Ներմաշկային էլեկտրոնային համակարգ» (EES): Դրանք մաշկի տակ տեղադրվող էլեկտրոնային սխեմաներ են, որոնք կախված մարդու մարմնի շարժումներից ձգվում են, ճկվում, ոլորվում և այլն:

EES-ն իր մեջ ներառում է մի շարք բնագավառներ՝ սկսած բժշկական ախտորոշումներից մինչև  տեսախաղերի վերահսկում:

Նոր տեխնոլոգիան նկարագրող փաստաթղթում հետազոտողները ներկայացրել են դրա կիրառման սահմանները. կենսաչափական զգայակներ (սենսորներ), LED լուսավորություն, տրանզիստորներ, ռադիոհաճախականության էլեկտրակուտակիչներ, անլար ալեհավաքներ և, նույնիսկ, արևային մարտկոցներ:

Ճարտարագետներ Ջոն Ռոջերսը և Թոդդ Քոուլմանն իրենց խոսքում ասել են. «Սա հսկայական քայլ է «մեքենայի» և «մարդու» միջև գոյություն ունեցող սահմանագծի նվազեցման:

«Մենք կարող ենք օգտագործել միևնույն տեխնոլոգիան, և մասնավորապես դրա առանձին դաջվածքները` գաղտնի ռազմական գործողություններ իրականացնելու համար: Այս դեպքում գործակալը կարող է կապի մեջ լինել հրամանատարական կայանի հետ այս էլեկտրական ազդանշանների միջոցով, առանց մեկ բառ անգամ արտաբերելու»,- ասել են ճարտարագետները:

    Աղբյուր՝ endtimeheadlines.wordpress.com

Ընթերցեք նաև՝

Մաշկի տակ պատվաստված միկրոչիպեր

Իլյուզիայի առեւանգումը

12:50 - 07.08.2012

Եվ այսպես, Ամենայն Հայոց Կաթողիկոս Գարեգին 2-րդը հայտնվել է մութ պատմության կիզակետում: Նա ՀՀ կառավարության անունից Ֆրանսիայի եւ այլ երկրների թեմերի ղեկավարներից պահանջել է տեղեկություններ ՀՀ քաղաքացիների մասին: Մամուլն ուզում է հասկանալ՝ իրավաչա՞փ է կաթողիկոսի այս հրամանը: Բայց խնդիրը դրա իրավաչափությունը կամ օրինական լինելը չէ: Նաեւ այն չէ խնդիրը, որ եկեղեցին անջատ է պետությունից: Կաթողիկոսը փորձել է հոտի հաշվառում անել ՀՀ կառավարության անունից: Ճիշտ է, ինքն անկասկած հերքելու է մամուլում տեղ գտած տեղեկությունը, կամ հերքելու են նրա անունից: Խնդիրը բնավ կաթողիկոսը չէ, հավատացե'ք: Խնդիրը կառավարությունն է:

Ինչի՞ կամ ու՞մ տեղն է դրել Տիգրան Սարգսյանը Գարեգին 2-րդին: Կաթողիկոսն, իհարկե, լավ բան չի արել կառավարության խնդրանքը կամ հանձնարարականը թեմերի առաջնորդներին փոխանցելով: Սակայն Տիգրան Սարգսյանն իր հանձնարարականով լեգիտիմացրել է կրոնական այլ կազմակերպությունների գործունեությունը մեր երկրում: Վարչապետը եւ նրա թիմակիցներն այսուհետեւ չեն կարող ասել, թե Հայ Առաքելական եկեղեցին հատուկ կարգավիճակ ունի մեր երկրում: Մենք արդեն ուրվագծում ենք, թե այդ ինչ հատուկ կարգավիճակ է տրված եկեղեցուն: Դա կարգավիճակ չէ, այլ՝ ծառայություն ծառայության դիմաց: Այդ կարգավիճակը հոգեւոր գործունեության հետ կապ չունի: Նշանակում է` պետք է լինեն կրոնական կառույցներ, որոնք կիրականացնեն կամ պետք է իրականացնեն այդ գործունեությունը: Որովհետեւ այսպիսի աշխարհիկ հանձնարարականը, նախ եւ առաջ, ահազանգ է Առաքելական եկեղեցու հետեւորդներին նոր կրոնական հենակետ փնտրելու: Նշանակում է` վարչապետը,  նախ եւ առաջ, վիրավորել է մարդկանց կրոնական զգացումները (ուրախ կլինեի, եթե մարդիկ կրոնական զգացումները հոգեւոր զգացումների հետ չշփոթեն):

Երկրորդ, վարչապետը հայ ժողովրդին զրկել է հոգեւոր առաջնորդ ունենալու իլյուզիայից: Ըստ էության, նրա արածը մի մեծ հանցագործություն չէ, քանի որ հոգեւոր գործունեությունը նախ հոտի իլյուզիաների բավարարումն է: Բայց եթե դու նրան՝ հոտին, տվել ես այդ իլյուզիան, բարի եղիր լինել հետեւողական՝ թող նրան մնա իր իլյուզիան: Հոտը մի բան է, որն ինքն իրենով հենակետ չունի իր կրոնական պատասխանատվությունը խնամելու, նա ուզում է «շոշափել»այն մեկին, ում դեմքով խնամելու է իր կրոնական զգացումները:

Երրորդ, վարչապետը ցուցադրել է անհատական իր անլրջությունն Ամենայն Հայոց կաթողիկոսի նկատմամբ: Նա, ըստ էության, այդ հանձնարարականով, հրամանով կամ խնդրանքով կաթողիկոսին հասկացրել է, թե որն է իր ստանալիքը Հայ Առաքելական եկեղեցուց: Իշխանության մեջ լինելով, նա ի տես Հայաստանի եւ ի Սփյուռս աշխարհի ցույց է տվել, որ եկեղեցի ասելով, հասկանում է իշխանության մեկ այլ ճյուղ, կամ սպասավորի, որը պետք է ծառայություններ իրականացնի աշխարհիկ իշխանություններին ջրի երեսին մնալու համար: Այդպիսով, վարչապետը ցույց է տվել, որ եթե անգամ հավատում է Աստծուն, կաթողիկոսը նրա նոմինալ ներկայացուցիչը չէ: Նա, իհարկե, կաթողիկոսի հանդեպ ցուցաբերել է մի վերաբերմունք, որը մեր ժողովրդի մի հատվածի իրական վերաբերմունքն է, բայց նա դա արել է երկերեսանիորեն: Ի տես բոլորի` նա կաթողիկոսին ընդունում է որպես հայ ժողովրդի կրոնական առաջնորդ, բայց իր համար Գարեգին 2-րդը մի շարքային թիմակից է, որը գործ ունի անելու իշխանության համար:

  Ի դեպ, հետաքրքիր է, այս փաստը երբեւէ տեղ կգտնի՞ մեր դպրոցներում դասավանդվող «Հայ եկեղեցու պատմությունը» դասագրքի էջերում:

            

Սեյրան Հանոյան

Տեղեկատվական վեճերի խորհուրդն անդրադարձել է «Կյանքի Խոսք»-ի գործով դատական վճռին

Տեղեկատվական վեճերի խորհուրդը խորապես անհանգստացած է Հայաստանի «Կյանքի Խոսք» ավետարանական եկեղեցին ընդդեմ «Իրավունք մեդիա» ՍՊԸ-ի հայցով դատարանի կայացրած վճռով:
Տեղեկատվական վեճերի խորհուրդը խորապես անհանգստացած է Հայաստանի «Կյանքի Խոսք» ավետարանական եկեղեցին ընդդեմ «Իրավունք մեդիա» ՍՊԸ-ի հայցով դատարանի կայացրած վճռով, քանի որ դատարանը չի ապահովել դատական ստուգման ամբողջական և արդյունավետ շրջանակներ:

Այսօր տարածած հայտարարության մեջ Խորհուրդը նշում է, որ դատարանը ուշադրություն չի դարձրել այն հանգամանքի վրա, որ տվյալ լրատվամիջոցը, իր առջև ունենալով կրոնական կազմակերպության մասին հասարակության շրջանում արձագանքներ առաջացնելու նպատակ, ինչն ինքնին իրավաչափ նպատակ է, պատրաստել է լրատվական նյութ՝ ամբողջությամբ և անվերապահորեն հիմնվելով երրորդ անձի հրապարակային հայտարարության վրա՝ առանց իր սեփական քննությունը կատարելու: Հայտարարության հեղինակներն ընդգծում են, որ լրագրողական էթիկայի և պատասխանատու լրագրության տեսանկյունից լրագրության նման եղանակը խնդրահարույց է:

«Դատական ստուգում իրականացնելիս դատարանը պետք է պարզեր, թե արդյոք լրագրողը վիճահարույց նյութը հրապարակելուց առաջ բարեխիղճ կերպով կատարել է իր սեփական քննությունը, և այդ իմաստով արդյոք կարելի էր ասել տվյալ հանգամանքների ներքո, որ լրագրողը ազատված էր իր հայտարարությունների փաստական հանգամանքները ստուգելու լրագրողական պարտականությունից»,- ասված է հայտարարության մեջ:

«Ի վերջո, նշելով պատասխանատու լրագրության մասին, Խորհուրդը նկատի ունի ոչ թե իրավական, այլ սոցիալական և մասնագիտական պատասխանատվության շրջանակները, որից առաջինը ենթադրում է, որ լրագրողը պետք է չափազանց մեծ զգուշություն ցուցաբերի, երբ լրատվական նյութն առնչվում է հասարակության բոլոր անդամների սոցիալական արժեքներին՝ այդ թվում… յուրաքանչյուրի կրոնական համոզմունքների նկատմամբ հարգանքի իրավունքը, իսկ երկրորդը՝ ճշգրիտ և անաչառ լրատվություն տարածելու լրագրողի մասնագիտական պարտքը»,- նշում է Տեղեկատվական վեճերի խորհուրդը (ՏՎԽ):

Հայտարարության մեջ հիշեցվում է, որ ՏՎԽ-ն մայիսի 11-ին անդրադարձել է այս դատական վեճին՝ իր տարածած եզրահանգման մեջ նշելով, որ կրոնական կազմակերպության հասցեին ուղղված պատասխանող լրատվամիջոցների հայտարարությունները զուրկ էին փաստական հիմքերից և որպես այդպիսին վիճահարույց հայտարարությունները հնարավոր չէր որակել որպես բարեխիղճ դատողություններ (fair comment):

Խորհուրդը նաև գտել էր, որ հոդվածի ընդհանուր համատեքստը, ընդհուպ մինչև «աղանդ» բառի շարունակաբար և հետևողականորեն օգտագործումը, լրատվական խոսքը վերածել էին կրոնական ատելություն սերմանող կամ հրահրող խոսքի:

Տեղեկատվական վեճերի խորհուրդ

Շուշան Դոյդոյան (Խորհրդի քարտուղար) – Տեղեկատվության ազատության կենտրոնի նախագահ

Մանանա Ասլամազյան – «Արմմեդիա» ծրագրի տնօրեն

Բորիս Նավասարդյան – Երեւանի մամուլի ակումբի նախագահ

Արամ Աբրահամյան-«Առավոտ» օրաթերթի գլխավոր խմբագիր

Արա Ղազարյան – «Արնի Քնսալթ» փաստաբանական գրասենյակի փոխտնօրեն

Artur Sedrakyan 2mas vkayutyun

Artur Sedrakyan (Koshi zon nayox@ apashxarele) 1mas vkayutyun.mp4

ՓՈԽԱՏԵՂՈՒՄ

ՄԵՐԿ ՓԱՍՏԵՐ մաս1

Նախկին մուսուլմանի վկայությունը

Ինձ ասել էին՝ սպանի’ր ալլահի անունով, իսկ այս Աստվածն ասում է՝ սիրի՛ր Ինձ նման, ների՛ր, ինչպես Ես եմ ներում…
Ես ծնվել եմ Իրանի հարավային մասում, Աբադան քաղաքում, շիա մահմեդականների ընտանիքում: Պապիկս մուսուլման առաջնորդներից էր, ուներ 19 երեխա և 84 թոռ: Եվ, բնականաբար, նա պետք է րնտրեր մեկին, ով կյանքի և ուսուցումների հոգևոր գործը կշարունակեր հաջորդ սերունդների համար: Ակնհայտորեն որոշ բաներ, որոշ դիպվածներ պատահեցին, երբ ես կարող էի զոհվել, բայց ամեն անգամ, երբ վտանգը մոտենում էր ինձ, ես տեսնում էի մի մարդու կերպարանք, որ միշտ ներկա էր, և ես դա բոլորին բացահայտորեն պատմում էի: Պապս դա ընդունեց որպես նշան այն բանի, որ իսլամի հոգևոր առաջնորդները հետևում են ինձ ու պաշտպանում են: Նա ինձ շատ ուշադիր հետևում էր և իսլամի մասին սովորեցրեց ամեն բան:

Ես Հեզբալլահին միացա և բանակում էի մոտ 3 տարի: Ես այն ժամանակ ամեն կողմից ուսումնասիրում էի Ղուրանը: Պապիկս իմ մեջ սերմանել էր համոզմունք, որ ես պետք է իսլամը քարոզեմ մոլորված խեղճ քրիստոնյաներին, և հիշեցնում էր ինձ, որ ես պետք է Իրանից դուրս դառնամ մեր ընտանիքից ելած հոգևոր առաջնորդ:

Ես ճանապարհվեցի Փոքր Ասիա, որտեղ ինձ 30 անօրինական անձնագրերը ձեռքիս ձերբակալեցին, բանտ նստեցրին, և ես սկսեցի բանտում իսլամ քարոզել: Բացատրում էի բոլորին, թե ինչ պետք է անեն, որոնք են իրենց պարտականություններն ալլահի առջև: Դա կրկնվում էր ամեն օր, ես օրական հինգ անգամ աղոթք էի անում: Շիա մահմեդականներն օրական երեք անգամ են աղոթում, բայց քանի որ ես ուզում էի ավելի շատ ժամանակ անցկացնել աստծու հետ, հինգ անգամ էի աղոթում: Ուշ երեկոյան ես կրկին աղոթքներ էի անում:

Ես տասը օրը մեկ Ղուրանը ծայրից ծայր կարդալ վերջացնելու սովորություն ունեի, և ես հոգևոր ուժեր էի ստանում իսլամից: Հոգևոր ուժերի հետ խոսելը չէր արգելվում. ի դեպ, Մուհամեդն էլ է այդպես վարվել: Այդպիսով ես կարողանում էի հոգևոր ուժերի հետ կապվել ու զորություն էի ստանում նրանցից: Ես կարողանում էի աղոթել մարդկանց համար, հատկապես այն ժամանակ, երբ նրանք վիրավորված էին լինում ինչ-որ մեկից, ինչ-որ մեկը նեղացրած էր լինում նրանց, ու նրանք ինձ խնդրում էին աղոթել: Անմիջապես նրանց վիրավորողը հիվանդանում էր, վթարի էր ենթարկվում կամ որևէ այլ բան էր պատահում: Ես կարող էի աչքերս փակել և ասել, թե կողքի սենյակի մարդն ինչ է անում: Եվ ես ավելի էի զորանում: Եվ ես շարունակում էի դրան ավելի շատ ժամանակ տրամադրել, մեդիտացիա էի անում Ղուրանով:

Մի գիշեր, երբ ես մեդիտացիա էի անում Ղուրանով, բառեր կային, որ անդադար կրկնում էի: Դրանք իմաստ չունեին, դրանք Ղուրանի գաղտնիքներն էին: Եվ երբ ես այդպես մեդիտացիա էի անում, մի ոգի մտավ սենյակ: Այդ ոգին այնքան զորավոր էր, որ չէի կարողանում դիմանալ կամ հաղթել նրան: Ինձ պարուրեց վախը, և ես գոռացի՝ օգտագործելով բոլոր միջոցները, որ իսլամը տվել էր ինձ: Ես ալլահի անունով հրամայեցի, որ ոգին հեռանա՝ սպառնալով, որ կծեծեմ և այլն: Ես իմ իմացած բոլոր միջոցներն օգտագործում էի, բայց ոչինչ չէր օգնում: Այդ պահին ես լիովին հուսահատվել էի, զգում էի, որ շնչահեղձ եմ լինում, և այդ ուժը կյանքը միջիցս դուրս է մղում: Ես զգում էի, որ մեռնում եմ:

Եվ ես, երկինք նայելով, աղաղակեցի ու ասացի. «Աստվա՛ծ, օգնի՛ր ինձ»: Անմիջապես մի շատ հստակ ձայն լսեցի. «Հիսուսի անունը կանչիր»: Ես այդ պահին, ճիշտն ասած, մի վայրկյան իսկ չերկմտեցի: Ես խեղդվում էի, և դրանով կարծես մեկն ինձ պարան մեկներ, ու ինձ համար միևնույն էր այդ պարանի գույնը: Ես պարզապես բռնեցի պարանը: Ես ասացի. «Հիսու´ս, եթե Դու ճշմարտությունն ես, ցույց տուր Քեզ»: Այդ օրը ես չհասկացա, բայց երբ հետ եմ նայում, մտածում եմ, թե ինչո՞ւ ես այդպես ասացի: Ինչո՞ւ պարզապես չասացի. «Հիսու´ս, օգնի՛ր ինձ»: Չգիտեմ ինչու, բայց այդպես ստացվեց:

Եվ նախքան ես կվերջացնեի նախադասությունս, ամեն բան խաղաղվեց: Այդ օրը ես չփոխվեցի: Դա իմ շփոթության օրն էր: Ինչո՞ւ Հիսուսն օգնեց մահմեդականին: Ես իմ ուժերի ներածին չափ ամեն բան արել եմ, որպեսզի օրինակելի մահմեդական լինեմ: Ես փորձել եմ անձս զոհաբերել, քայլել եմ խրամատներով: Ես ունեի Ղուրանը. Իրանի կառավարությունը «ֆիդայիներին»՝ այն մարդկանց, ովքեր անձնազոհության են գնում, նվիրում էր հատուկ Ղուրան՝ կառավարության կնիքով: Ես մտածում էի, որ որպես մուսուլման` ամեն բան արել եմ ալլահի մասին ամեն ինչ քարոզելու համար: Բայց ես զգում էի, որ ինչ-որ բան ճիշտ չէր: Ո՛չ, ես չէի կասկածում ալլահին կամ իսլամին: Ես լիովին հավատում էի, բայց, չգիտեմ ինչու, ինչ-որ բան շփոթեցնում էր ինձ, և ես աշխատում էի պարզապես մոռանալ այդ դեպքը: Բայց մի հարց՝ թե ինչու Հիսուսն օգնեց մուսուլմանին, շարունակ պտտվում էր մեջս: Ես հավատում էի, որ Մուհամեդը վերջին մարգարեն է: Բայց ինչո՞ւ Հիսուսը եկավ ինձ օգնելու:

Երկու շաբաթ ես իսկապես շփոթված էի, և ինքս ինձ ասացի. «Սկսելու եմ աղոթել և ծոմ պահել ու խնդրել Աստծուն, որ ինձ ցույց տա ճանապարհը»: Իրապես այդ պահին ես մտածեցի, որ Ղուրանում կան խոսքեր, որ ասում են, թե ալլահի ճանապարհները շատ են, և անկախ նրանից, թե որ արահետով դու կբարձրանաս, միևնույն սարի գագաթին ես հասնելու: Ես մտածեցի, որ հենց դա է Աստված, կամ միգուցե Աստված ինձ համար մի հատուկ ճանապարհ ունի: Նա ուզում է, որ հետևեմ այդ ճանապարհին: Եվ ես մտածեցի, որ երբեք էլ չեմ իմանա, եթե չհարցնեմ:

Այդպես էլ արեցի: Ես ծոմ էի պահում և աղոթում էի սրտիս խորքից, իմ ողջ զորությամբ: Ես հարցնում էի. «Աստվա՛ծ, ի՞նչ ես ուզում, որ ես անեմ: Ո՞ր ճանապարհին ես ուզում, որ հետևեմ»: Երկու շաբաթ ես նստել էի մի տեղում ու ժամերով աղոթում էի այնքան ժամանակ, քանի դեռ արթուն էի: Ծոմ էի պահում և բառիս բուն իմաստով նույն տեղում քնում էի, ապա արթնանում էի և նորից ու նորից աղոթում էի Աստծուն, որպեսզի Նա հայտներ, թե որն էր Իր ուզած ճանապարհը:

Երկու շաբաթվա ընթացքում ես պատասխան չստացա և իսկապես հուսախաբ եղա: «Սա ի՞նչ է, ես չեմ կարողանում պատասխան ստանալ, թե Դու ինչ ես ուզում: Ես նույնիսկ չգիտեմ՝ Աստված կա՞, թե՞ ոչ: Ես իմ ողջ կյանքն եմ վատնել, վախեցել եմ՝ աշխատելով անել այն ամենը, ինչն ալլահին դուր է գալիս, բայց հիմա նա ինձ շփոթեցնում է: Եթե ալլահը մեծ է, նա գիտի, որ իմ սրտում ես իրեն սիրում եմ: Ի՞նչ նշանակություն ունի՝ ես նրան կանչում եմ, թե ոչ, ինչ անունով եմ կանչում: Նա գիտի, որ ես իրեն իմ սրտում սիրում եմ: Իսկ եթե աղոթելը կարևոր է նրա համար, ես երկու շաբաթ է խնդրում եմ նրան, ես նստած աղոթում եմ, և ոչինչ չի կատարվում: Ուստի, գիտե՞ս ինչ, ես գնում եմ իմ գործին: Գնում եմ իմ ուզած ճանապարհով, ես պիտի անեմ այն, ինչ ինձ դուր է գալիս»:

Հենց այդ պահին ես զգացի, որ Աստծու զորությունը լցնում է սենյակը: Իսլամի մեջ ամենամեծ մեղքը, որի համար ներում չկա, Աստծու գոյությանը, Նրա ուսմունքին, Նրա մարգարեին կասկածելն է: Եվ ես այդպես էի վարվել: Իսլամի մեջ ինձ սովորեցնում էին, որ ալլահը երբեք չի այցելում մարդկանց: Ես գիտեի, որ իսլամի հանդեպ ամենամեծ մեղքն եմ գործել և չեմ կարող ներվել: Աստծու ներկայությունը սենյակում էր, միանգամից զգացի Նրա սրբությունը, և այդ ամենը կատարվում էր զուգահեռաբար: Ես ինձ վրա մեղքի ծանրություն էի զգում: Ես գիտեի՝ քանի որ Նա արդար է, Նա ինձ պիտի սպանի, պիտի ջնջի երկրի երեսից, որովհետև ես լցված էի մեղքով: Եվ ես գոռացի:

Ես բառացիորեն չէի ուզում մեռնել, բայց գիտեի, որ ուրիշ տարբերակ չկա: «Դու այնքան սուրբ ես, իսկ ես՝ այնքան չար»: Ես վազեցի սենյակի անկյունը, ձեռքերով բռնեցի գլուխս ու գոռում էի. «Աստվա՛ծ, ների՛ր ինձ, Աստվա՛ծ, ների՛ր ինձ, Աստվա՛ծ, ների՛ր ինձ»: Ես միայն կրկնում էի՝ ների՛ր ինձ, ների՛ր ինձ, ների՛ր ինձ: Եվ մինչ ես գոռում էի՝ «ների՛ր ինձ», զգացի, որ մեկը հպվեց իմ ուսին՝ասելով. «Ես քեզ ներում եմ»: Եվ հենց նույն ակնթարթին, երբ այդ խոսքերն արտասանվեցին, ես ֆիզիկապես ինձ ներված զգացի: Ես դա չհասկացա: Ղուրանի համաձայն` մենք մինչև դատաստանի օրը չենք կարող իմանալ՝ ներվա՞ծ ենք, թե՞ ոչ: Ղուրանում մի բառ անգամ չկա այն մասին, որ Մուհամեդը դրախտում է: Նա նույնպես, բոլոր մարդկանց նման, պետք է սպասի դատաստանի օրվան, երբ բոլոր մեռելները հարություն կառնեն ու կդատվեն: Իսկ սա ո՞վ է: Ո՞վ է այս Աստվածր, որ երբ ասում է՝ ես քեզ ներում եմ, ես այսօր ինձ ներված եմ զգում:

Ես հարցրի. «Դու ո՞վ ես, որ կարող ես ասել՝ ես քեզ ներում եմ, և ես ինձ ներված զգամ»: Նա ասաց. «Ես եմ Ճանապարհը, Ճշմարտությունը և Կյանքը»: Նույն պահին, երբ ես լսեցի այդ խոսքերը, հասկացա, որ դրանք մեծ կարևորություն ունեն: Բայց ես բացարձակապես գաղափար չունեի, թե դրանք ինչ են նշանակում: Չգիտեի՝ ով է այդ Աստվածր: Եվ ես հարցրի Նրան. «Ի՞նչ է քո անունը»: «Հիսուս Քրիստոս, Կենդանի Աստված»,- պատասխանեց Նա: Նույն պահին, երբ այդ բառերն արտասանվեցին, կարծես ոսկորներս մարմնիցս հանեին, և ես ընկա գետնին ու սկսեցի հեկեկալ Աստծու ներկայության մեջ:

Տասնութ տարի է անցել այդ օրվանից, բայց ես դեռևս չեմ կարողանում մոռանալ Նրա սերը, Նրա գութը: Ես չեմ կարողանում մոռանալ, թե այդ օրը Նա ինչ արեց ինձ համար: Նա պարզապես ասաց. «Ես քեզ ներում եմ», և ես ինձ ներված զգացի: Ծնկներիս վրա ընկած՝ ես պարզապես հեկեկում էի, որովհետև շատ տարիներ փորձել էի հաճեցնել Աստծուն, բայց Նրան հաճեցնելու համար ոչինչ էլ չէի կարողացել անել: Ոչինչ չէի արել: Նույնիսկ Նա այն աստվածն էլ չէր, որին ես ճանաչել եմ: Ես ինձ խաբված էի զգում, որովհետև ինձ ասել էին՝ նա աստված է, բայց նա աստված չէր: Ինձ ասել էին՝ սպանի´ր ալլահի անունով, իսկ այս Աստվածն ասում է՝ սիրի՛ր Ինձ նման, ների՛ր, ինչպես Ես եմ ներում:

Իմ սրտում ամեն բան ասում էր՝ այո՛, Նա է ճշմարիտ Աստվածը: Աստված ներող է, Աստված սեր է: Ես Նրա ոտքերի մոտ ծնկած երկու ժամ հեկեկում էի: Եվ այդ պահին, երբ վեր նայեցի, կարծես հեռուստացույցի էկրանի վրա տեսա տարբեր սերունդների մարդիկ՝ տարբեր ազգերից, տարբեր կենսագրություններով, և տեսնում էի յուրաքանչյուրի կատարած բոլոր սխալները: Ես այլևս չէի դիմանում ու ասացի. «Աստվա՛ծ, ես ապրել եմ այդ մեղավոր մարդկանց մեջ»: Եվ Նա ասաց. «Աֆշի´ն, ինչպե՞ս եղավ, որ Ես քեզ ներեցի»: Ես ասացի՝ շատ հեշտ: Նա ավելացրեց. «Հեշտ, ինչպես ջուր խմե՞լը»: Իսկ ես ասացի. «Ո՛չ, ո՛չ ո՛չ, նույնիսկ ավելի հեշտ, քան ջուր խմելը»: Նա ասաց. «Ես նույնպիսի հեշտությամբ, ինչպես ներեցի քեզ, կարող եմ ներել նաև նրանց: Ո՞վ է նրանց պատմելու այդ մասին»: Ես ասացի. «Ուղարկի՛ր ինձ այնտեղ»: Նա ասաց՝ գնա:

Ահա թե ինչպես ես դարձա քրիստոնյա: Եվ ես աղոթեցի. «Աստվա՛ծ, ինձ Աստվածաշունչ ուղարկիր»: Բանտում կողքի բաժնից ինչ-որ մեկը եկավ ինձ մոտ ու մի գիրք մեկնեց՝ ասելով. «Դու սա՞ էիր ուզում»: Երբ նա մեկնեց ինձ Գիրքը, ես անմիջապես իմացա, որ դա Աստվածաշունչ էր: Ես ասացի. «Աստվա՛ծ, ես անցած գիշեր խնդրեցի, և Դու այս առավոտ տվեցիր ինձ: Ի՜նչ հրաշալի է: Դու Ամենակարող Աստված ես, դեռ չխնդրած տալիս ես»:

Սա Աստծու կենդանի Խոսքն է: Ես իմ վկայությունը պատմում եմ, որպեսզի մարդիկ լսեն Ամենակարող Աստծու մասին: Ես չեմ ակնկալում, որ որևէ մեկը, իմ վկայությունը լսելով, քրիստոնյա դառնա: Ես ուզում եմ, որ մարդիկ հասկանան այս: Սա պատմություն է Ամենակարող Աստծու մասին, որ ամեն բան կարող է և փնտրում է բոլոր Իրեն փնտրողներին: Եթե որևէ մեկն իմ վկայությունը լսում է այսօր, ես կուզեի, որ նա պարզապես ասեր. «Շատ լավ, երկնքի Աստված, Արարիչ ամենայնի, եթե սա ճշմարիտ է, ես ուզում եմ»: Եվ ես հավատացնում եմ ձեզ, երաշխավորում եմ, որ Ամենակարող Աստված կգա, կհպվի ձեզ ու կփոխի ձեր կյանքը, լիովին կների ձեր գործած բոլոր մեղքերը: Նա իմ մեջ համոզվածություն է դրել, որ ես Իր հետ պիտի լինեմ երկնքում: Նա ձեզ նույնպես կտա նույն հաստատությունը, թույլ կտա ճաշակել նույն ներումը և նույն սերը: Եվ ահա, հենց Նա է Հիսուս Քրիստոսը: Փա՛ռք լինի Նրա անվանը այսօր և հավիտյան: Ամեն:

Աղբյուր` www.muslimjourneytohope.com
Թարգմանություն` www.barilur.org

Ընթերցեք նաև՝

Յան Հուս (1369-1415թթ.)

Ծիծաղելի է, երբ մենք…

Քրիստոնյա հրեաներն աղոթում են Բուլղարիայի համար

Ուզում եմ իմանալ

Քրիստոնյան և ալկոհոլը

Մեզ՝ Քրիստոսին հավատացողներիս համար թույլատրելի չէ ալկոհոլային խմիչքներ օգտագործելը:

Pages: 1 2

Իմ ողջ քրիստոնեական կյանքի ընթացքում նկատել եմ, որ բավականին հաճախ է բարձրանում այն հարցը, թե արդյոք քրիստոնյան պե՞տք է լիովին հրաժարվի ալկոհոլից: Երբ շոշափվում է այս թեման, նկատում եմ, որ նույնիսկ հավատացյալների մեջ զգալի թիվ են կազմում նրանք, ովքեր համոզված չեն, որ Աստվածաշունչը սովորեցնում է լիովին հրաժարվել ալկոհոլային խմիչքների օգտագործումից: Նման մարդիկ մեծ մասամբ իրենց տեսակետը հիմնավորում են հետևյալ ձևով. նախ՝ նրանք մատնանշում են Հովհաննեսի Ավետարանի 2-րդ գլխում նկարագրված դեպքը, երբ Հիսուս ջուրը գինի դարձրեց: Եվ երկրորդ, նրանք ասում են, որ Սուրբ Գիրքը հարբեցողությունն է արգելում, բայց ոչ մի տեղ կոչ չի անում բոլորովին հրաժարվել ալկոհոլային խմիչքներից, հետևաբար կարելի է եզրակացնել, որ ալկոհոլի չափավոր օգտագործումը թույլատրելի է:

ԱՍՏՎԱԾԱՇՆՉՅԱՆ ԺԱՄԱՆԱԿՆԵՐԻ ԳԻՆԻՆԵՐԸ

Մեր օրերում, երբ որևէ մեկն ասում է, թե Կանայում Քրիստոսի ստեղծած գինին ոչ ալկոհոլային էր, նրանք, ովքեր քրիստոնյայի համար թույլատրելի են համարում ալկոհոլային խմիչքների չափավոր օգտագործումը, անմիջապես արձագանքում են արհամարհանքով և դժկամությամբ: Փաստն այն է, որ գինու մասին թեման շատ քիչ է հետաքրքրում խմողներին ու շատ քիչ է ուսումնասիրված նրանց կողմից: Նրանք բավարարված են դրա վերաբերյալ ունեցած խղճուկ գիտելիքներով, ինչը և հանգստացնում է իրենց խիղճը՝ ալկոհոլային խմիչքների չափավոր օգտագործման հարցում:

Աստվածաշնչյան հարցերի լուրջ հետազոտությունը պահանջում է բառերն ուսումնասիրել բնագրի լեզուներով (եբրայերեն, հունարեն). դա օգնում է, որ թարգմանելիս խոսքերի ճշգրիտ իմաստը պահպանվի, ինչը շատ կարևոր է հետազոտությունների ժամանակ: Այդ պատճառով էլ երբ դիտարկում և ուսումնասիրում ենք այն ժամանակվա գրականությունը, հնարավոր է դառնում գտնել և հաստատել մեզ հետաքրքրող հարցի ճշգրիտ իմաստն ու նշանակությունը: Այս հոդվածում ուզում եմ ներկայացնել այնպիսի տեղեկություն, որն այս թեմայի հետ կապված անվիճելի եզրակացության է հանգեցնում:

Իսկ ի՞նչ են ասում պատմական փաստերն աստվածաշնչյան ժամանակներում եղած գինիների մասին: Դոկտոր Վիլյամ Պատոնը այս թեմայի շուրջ հետազոտություններ կատարելիս բազմաթիվ նյութեր է հայտնաբերել, որոնց մասին նա գրել է իր «Աստվածաշնչյան գինիներ» գրքում:

Շատ է շեշտադրվում այն գինին, որը Հիսուս ստեղծեց Կանայում հարսանիքի ժամանակ: Հատուկ ուշադրության է արժանանում այն փաստը, որ սեղանապետը փեսացուին ուղղված իր խոսքերում Հիսուսի ստեղծած գինին անվանում է «լավ գինի» (Հովհ. 2.10): Եվ շատ մարդիկ կարծում են, որ «լավ» գինին միանշանակ ալկոհոլային գինի է: Բայց ի՞նչ ենք մենք գտնում ոչ աստվածաշնչյան աղբյուրներում, որոնք գոյություն են ունեցել այն ժամանակ, երբ կատարվել է այդ հրաշքը: Եվ ի՞նչ է ասվում դրա մասին հին պատմագիրների աշխատություններում:

Հույն կենսագիր և փիլիսոփա Պլուտարքոսը, որն իր «Համաժողով» ստեղծագործությունը գրել է մ.թ. 60թ.-ին, նշում է. «Գինին…, որը զտված է… չի բորբոքում ուղեղը, չի գրգռում միտքն ու կրքերը և խմելու համար ավելի դուրեկան է»:

Սրանից մենք, նախ և առաջ, եզրակացնում ենք, որ Քրիստոսի ժամանակ արդեն գոյություն ունեին ոչ ալկոհոլային գինիներ: Եվ դեռ ավելին՝ համարվում էին «լավ գինիներ»: Այս տեղեկությունը բխում է ոչ աստվածաշնչյան աղբյուրից, հետևաբար հաստատում է, որ սա պատմական փաստ է: Եսայի 25.6-ում կարդում ենք Աստծո կողմից կազմակերպված մի խնջույքի նկարագրություն. Այնտեղ մատուցվում է «մաքրված (զտված) գինի», որի մասին խոսում է Պլուտարքոսը: Նույն Պլուտարքոսը գրել է նաև, որ «մինչև Փսամետիկոսի ժամանակները (Քրիստոսից 600 տարի առաջ) եգիպտացիները թթված գինի չէին խմում և չէին օգտագործում դա իրենց զոհաբերությունների ժամանակ»: Սա ևս ապացուցում է, որ ոչ ալկոհոլային գինու օգտագործումը լայն տարածում ուներ նաև հնագույն ժամանակներում՝ մինչև Քրիստոսի ծնունդը:

Որպեսզի ավելի խորը հասկանանք Քրիստոսի հրաշքի էությունը (երբ ջուրը «գինի» դարձրեց), մի մեջբերում անենք Արիստոտելի (մ.թ.ա. 384թ.) գրվածքներից: Դա կօգնի մեզ պատկերացում կազմել գինու պատրաստման և պահպանման գործընթացների վերաբերյալ: Նա գրել է. «Արքադիայից բերված թանձր գինին քերում էին տիկի պատերից և խառնում ջրի հետ»: Այստեղ խոսքն այն մասին է, թե ինչպես էին պահպանում գինին (խաղողի հյութը), որ չթթվի. ջրի քանակը նվազեցնելու նպատակով գինին եռացնում էին, ինչը և թույլ էր տալիս չորս տարուց ավելի դա պահել առանց մակարդման (թթվելու): Գինու (խաղողի հյութի) եռացման այս եղանակի մասին գրել են Դեմոկրիտը (մ.թ.ա. 361թ.), Վերգիլիոսը (մ.թ.ա. 70թ.) և Պլինիոսը (մ.թ. 23թ.), որոնք էլ տվել են այդ գինիների անվանումները՝ Սապա (ջրի 70%-ը գոլորշիացած, այսինքն՝ շոգեմաքրված) և Դեֆրուտամ (ջրի 50%-ը գոլորշիացած): Ինչպես տեսնում ենք, չթթված գինուն ջուր խառնելու փորձառությունը սովորական և անհրաժեշտ երևույթ էր այն ժամանակվա համար, որպեսզի հնարավոր լիներ վերականգնել առանց թթվելու պահպանման «գինին»:

Առայժմ ես պատմական տեղեկություններ էին բերում այն մասին, որ ոչ ալկոհոլային «գինիները» գոյություն են ունեցել և Քրիստոսի, և Հին Ուխտի ժամանակներում: Իսկ ի՞նչ են գրել Գալիլիայի Կանայում կատարված հրաշքի մասին այն քրիստոնյա պատմագիրները, որոնք ապրել են վաղ քրիստոնեական դարաշրջանում: Քրիսոստոմը (մ.թ. 344թ.) և Ավգուստինոսը (մ.թ. 345թ.) գրել են, որ Քրիստոսի ստեղծած գինին քաղցր գինի էր: 1-ին Տիմոթեոս 5.23-ում Տիմոթեոսին ուղղված Պողոսի խոսքերի վերաբերյալ Աթանասիոսը (328-373թթ.) պարզաբանելով՝ գրում է, թե Պողոսն ինչ նկատի ուներ. «Թող նա (Տիմոթեոսը) վերցնի ջրի հետ խառնած կամ տաքացրած քաղցր գինի… որը շատ լավ է ստամոքսի համար»: Այս եզրակացությունը հաստատվում է Պլինիոսի (մ.թ. 23թ.) թողած տեղեկությամբ. «Բոլոր հիվանդների համար էլ գինին շատ օգտակար է, եթե նրա զորությունը խափանված է զտման միջոցով»: Սա վերաբերում է նաև գինու այն տեսակին, որը հիշատակվում է Եսայի 25.6-ում: 

Ընթերցեք նաև՝

Նախկին մուսուլմանի վկայությունը

Ծիծաղելի է, երբ մենք…

Ջոն Լոկ. «Հանդուրժողականությունը որպես ճշմարիտ եկեղեցու չափանիշ»

«Քրիստոնյա» կոչումը…

Յան Հուս (1369-1415թթ.)

Քրիստոս վերցրեց ձեր բեռը, դուք էլ վերցրեք Նրա բեռը

Pages: 1 2

Share     Print       Email