Քրիստոնյան և ալկոհոլը
Մեզ՝ Քրիստոսին հավատացողներիս համար թույլատրելի չէ ալկոհոլային խմիչքներ օգտագործելը:
Pages: 1 2
Իմ ողջ քրիստոնեական կյանքի ընթացքում նկատել եմ, որ բավականին հաճախ է բարձրանում այն հարցը, թե արդյոք քրիստոնյան պե՞տք է լիովին հրաժարվի ալկոհոլից: Երբ շոշափվում է այս թեման, նկատում եմ, որ նույնիսկ հավատացյալների մեջ զգալի թիվ են կազմում նրանք, ովքեր համոզված չեն, որ Աստվածաշունչը սովորեցնում է լիովին հրաժարվել ալկոհոլային խմիչքների օգտագործումից: Նման մարդիկ մեծ մասամբ իրենց տեսակետը հիմնավորում են հետևյալ ձևով. նախ՝ նրանք մատնանշում են Հովհաննեսի Ավետարանի 2-րդ գլխում նկարագրված դեպքը, երբ Հիսուս ջուրը գինի դարձրեց: Եվ երկրորդ, նրանք ասում են, որ Սուրբ Գիրքը հարբեցողությունն է արգելում, բայց ոչ մի տեղ կոչ չի անում բոլորովին հրաժարվել ալկոհոլային խմիչքներից, հետևաբար կարելի է եզրակացնել, որ ալկոհոլի չափավոր օգտագործումը թույլատրելի է:
ԱՍՏՎԱԾԱՇՆՉՅԱՆ ԺԱՄԱՆԱԿՆԵՐԻ ԳԻՆԻՆԵՐԸ
Մեր օրերում, երբ որևէ մեկն ասում է, թե Կանայում Քրիստոսի ստեղծած գինին ոչ ալկոհոլային էր, նրանք, ովքեր քրիստոնյայի համար թույլատրելի են համարում ալկոհոլային խմիչքների չափավոր օգտագործումը, անմիջապես արձագանքում են արհամարհանքով և դժկամությամբ: Փաստն այն է, որ գինու մասին թեման շատ քիչ է հետաքրքրում խմողներին ու շատ քիչ է ուսումնասիրված նրանց կողմից: Նրանք բավարարված են դրա վերաբերյալ ունեցած խղճուկ գիտելիքներով, ինչը և հանգստացնում է իրենց խիղճը՝ ալկոհոլային խմիչքների չափավոր օգտագործման հարցում:
Աստվածաշնչյան հարցերի լուրջ հետազոտությունը պահանջում է բառերն ուսումնասիրել բնագրի լեզուներով (եբրայերեն, հունարեն). դա օգնում է, որ թարգմանելիս խոսքերի ճշգրիտ իմաստը պահպանվի, ինչը շատ կարևոր է հետազոտությունների ժամանակ: Այդ պատճառով էլ երբ դիտարկում և ուսումնասիրում ենք այն ժամանակվա գրականությունը, հնարավոր է դառնում գտնել և հաստատել մեզ հետաքրքրող հարցի ճշգրիտ իմաստն ու նշանակությունը: Այս հոդվածում ուզում եմ ներկայացնել այնպիսի տեղեկություն, որն այս թեմայի հետ կապված անվիճելի եզրակացության է հանգեցնում:
Իսկ ի՞նչ են ասում պատմական փաստերն աստվածաշնչյան ժամանակներում եղած գինիների մասին: Դոկտոր Վիլյամ Պատոնը այս թեմայի շուրջ հետազոտություններ կատարելիս բազմաթիվ նյութեր է հայտնաբերել, որոնց մասին նա գրել է իր «Աստվածաշնչյան գինիներ» գրքում:
Շատ է շեշտադրվում այն գինին, որը Հիսուս ստեղծեց Կանայում հարսանիքի ժամանակ: Հատուկ ուշադրության է արժանանում այն փաստը, որ սեղանապետը փեսացուին ուղղված իր խոսքերում Հիսուսի ստեղծած գինին անվանում է «լավ գինի» (Հովհ. 2.10): Եվ շատ մարդիկ կարծում են, որ «լավ» գինին միանշանակ ալկոհոլային գինի է: Բայց ի՞նչ ենք մենք գտնում ոչ աստվածաշնչյան աղբյուրներում, որոնք գոյություն են ունեցել այն ժամանակ, երբ կատարվել է այդ հրաշքը: Եվ ի՞նչ է ասվում դրա մասին հին պատմագիրների աշխատություններում:
Հույն կենսագիր և փիլիսոփա Պլուտարքոսը, որն իր «Համաժողով» ստեղծագործությունը գրել է մ.թ. 60թ.-ին, նշում է. «Գինին…, որը զտված է… չի բորբոքում ուղեղը, չի գրգռում միտքն ու կրքերը և խմելու համար ավելի դուրեկան է»:
Սրանից մենք, նախ և առաջ, եզրակացնում ենք, որ Քրիստոսի ժամանակ արդեն գոյություն ունեին ոչ ալկոհոլային գինիներ: Եվ դեռ ավելին՝ համարվում էին «լավ գինիներ»: Այս տեղեկությունը բխում է ոչ աստվածաշնչյան աղբյուրից, հետևաբար հաստատում է, որ սա պատմական փաստ է: Եսայի 25.6-ում կարդում ենք Աստծո կողմից կազմակերպված մի խնջույքի նկարագրություն. Այնտեղ մատուցվում է «մաքրված (զտված) գինի», որի մասին խոսում է Պլուտարքոսը: Նույն Պլուտարքոսը գրել է նաև, որ «մինչև Փսամետիկոսի ժամանակները (Քրիստոսից 600 տարի առաջ) եգիպտացիները թթված գինի չէին խմում և չէին օգտագործում դա իրենց զոհաբերությունների ժամանակ»: Սա ևս ապացուցում է, որ ոչ ալկոհոլային գինու օգտագործումը լայն տարածում ուներ նաև հնագույն ժամանակներում՝ մինչև Քրիստոսի ծնունդը:
Որպեսզի ավելի խորը հասկանանք Քրիստոսի հրաշքի էությունը (երբ ջուրը «գինի» դարձրեց), մի մեջբերում անենք Արիստոտելի (մ.թ.ա. 384թ.) գրվածքներից: Դա կօգնի մեզ պատկերացում կազմել գինու պատրաստման և պահպանման գործընթացների վերաբերյալ: Նա գրել է. «Արքադիայից բերված թանձր գինին քերում էին տիկի պատերից և խառնում ջրի հետ»: Այստեղ խոսքն այն մասին է, թե ինչպես էին պահպանում գինին (խաղողի հյութը), որ չթթվի. ջրի քանակը նվազեցնելու նպատակով գինին եռացնում էին, ինչը և թույլ էր տալիս չորս տարուց ավելի դա պահել առանց մակարդման (թթվելու): Գինու (խաղողի հյութի) եռացման այս եղանակի մասին գրել են Դեմոկրիտը (մ.թ.ա. 361թ.), Վերգիլիոսը (մ.թ.ա. 70թ.) և Պլինիոսը (մ.թ. 23թ.), որոնք էլ տվել են այդ գինիների անվանումները՝ Սապա (ջրի 70%-ը գոլորշիացած, այսինքն՝ շոգեմաքրված) և Դեֆրուտամ (ջրի 50%-ը գոլորշիացած): Ինչպես տեսնում ենք, չթթված գինուն ջուր խառնելու փորձառությունը սովորական և անհրաժեշտ երևույթ էր այն ժամանակվա համար, որպեսզի հնարավոր լիներ վերականգնել առանց թթվելու պահպանման «գինին»:
Առայժմ ես պատմական տեղեկություններ էին բերում այն մասին, որ ոչ ալկոհոլային «գինիները» գոյություն են ունեցել և Քրիստոսի, և Հին Ուխտի ժամանակներում: Իսկ ի՞նչ են գրել Գալիլիայի Կանայում կատարված հրաշքի մասին այն քրիստոնյա պատմագիրները, որոնք ապրել են վաղ քրիստոնեական դարաշրջանում: Քրիսոստոմը (մ.թ. 344թ.) և Ավգուստինոսը (մ.թ. 345թ.) գրել են, որ Քրիստոսի ստեղծած գինին քաղցր գինի էր: 1-ին Տիմոթեոս 5.23-ում Տիմոթեոսին ուղղված Պողոսի խոսքերի վերաբերյալ Աթանասիոսը (328-373թթ.) պարզաբանելով՝ գրում է, թե Պողոսն ինչ նկատի ուներ. «Թող նա (Տիմոթեոսը) վերցնի ջրի հետ խառնած կամ տաքացրած քաղցր գինի… որը շատ լավ է ստամոքսի համար»: Այս եզրակացությունը հաստատվում է Պլինիոսի (մ.թ. 23թ.) թողած տեղեկությամբ. «Բոլոր հիվանդների համար էլ գինին շատ օգտակար է, եթե նրա զորությունը խափանված է զտման միջոցով»: Սա վերաբերում է նաև գինու այն տեսակին, որը հիշատակվում է Եսայի 25.6-ում:
Ընթերցեք նաև՝
Pages: 1 2
Print
Комментариев нет:
Отправить комментарий