Նախկին մուսուլմանի վկայությունը

Ինձ ասել էին՝ սպանի’ր ալլահի անունով, իսկ այս Աստվածն ասում է՝ սիրի՛ր Ինձ նման, ների՛ր, ինչպես Ես եմ ներում…
Ես ծնվել եմ Իրանի հարավային մասում, Աբադան քաղաքում, շիա մահմեդականների ընտանիքում: Պապիկս մուսուլման առաջնորդներից էր, ուներ 19 երեխա և 84 թոռ: Եվ, բնականաբար, նա պետք է րնտրեր մեկին, ով կյանքի և ուսուցումների հոգևոր գործը կշարունակեր հաջորդ սերունդների համար: Ակնհայտորեն որոշ բաներ, որոշ դիպվածներ պատահեցին, երբ ես կարող էի զոհվել, բայց ամեն անգամ, երբ վտանգը մոտենում էր ինձ, ես տեսնում էի մի մարդու կերպարանք, որ միշտ ներկա էր, և ես դա բոլորին բացահայտորեն պատմում էի: Պապս դա ընդունեց որպես նշան այն բանի, որ իսլամի հոգևոր առաջնորդները հետևում են ինձ ու պաշտպանում են: Նա ինձ շատ ուշադիր հետևում էր և իսլամի մասին սովորեցրեց ամեն բան:

Ես Հեզբալլահին միացա և բանակում էի մոտ 3 տարի: Ես այն ժամանակ ամեն կողմից ուսումնասիրում էի Ղուրանը: Պապիկս իմ մեջ սերմանել էր համոզմունք, որ ես պետք է իսլամը քարոզեմ մոլորված խեղճ քրիստոնյաներին, և հիշեցնում էր ինձ, որ ես պետք է Իրանից դուրս դառնամ մեր ընտանիքից ելած հոգևոր առաջնորդ:

Ես ճանապարհվեցի Փոքր Ասիա, որտեղ ինձ 30 անօրինական անձնագրերը ձեռքիս ձերբակալեցին, բանտ նստեցրին, և ես սկսեցի բանտում իսլամ քարոզել: Բացատրում էի բոլորին, թե ինչ պետք է անեն, որոնք են իրենց պարտականություններն ալլահի առջև: Դա կրկնվում էր ամեն օր, ես օրական հինգ անգամ աղոթք էի անում: Շիա մահմեդականներն օրական երեք անգամ են աղոթում, բայց քանի որ ես ուզում էի ավելի շատ ժամանակ անցկացնել աստծու հետ, հինգ անգամ էի աղոթում: Ուշ երեկոյան ես կրկին աղոթքներ էի անում:

Ես տասը օրը մեկ Ղուրանը ծայրից ծայր կարդալ վերջացնելու սովորություն ունեի, և ես հոգևոր ուժեր էի ստանում իսլամից: Հոգևոր ուժերի հետ խոսելը չէր արգելվում. ի դեպ, Մուհամեդն էլ է այդպես վարվել: Այդպիսով ես կարողանում էի հոգևոր ուժերի հետ կապվել ու զորություն էի ստանում նրանցից: Ես կարողանում էի աղոթել մարդկանց համար, հատկապես այն ժամանակ, երբ նրանք վիրավորված էին լինում ինչ-որ մեկից, ինչ-որ մեկը նեղացրած էր լինում նրանց, ու նրանք ինձ խնդրում էին աղոթել: Անմիջապես նրանց վիրավորողը հիվանդանում էր, վթարի էր ենթարկվում կամ որևէ այլ բան էր պատահում: Ես կարող էի աչքերս փակել և ասել, թե կողքի սենյակի մարդն ինչ է անում: Եվ ես ավելի էի զորանում: Եվ ես շարունակում էի դրան ավելի շատ ժամանակ տրամադրել, մեդիտացիա էի անում Ղուրանով:

Մի գիշեր, երբ ես մեդիտացիա էի անում Ղուրանով, բառեր կային, որ անդադար կրկնում էի: Դրանք իմաստ չունեին, դրանք Ղուրանի գաղտնիքներն էին: Եվ երբ ես այդպես մեդիտացիա էի անում, մի ոգի մտավ սենյակ: Այդ ոգին այնքան զորավոր էր, որ չէի կարողանում դիմանալ կամ հաղթել նրան: Ինձ պարուրեց վախը, և ես գոռացի՝ օգտագործելով բոլոր միջոցները, որ իսլամը տվել էր ինձ: Ես ալլահի անունով հրամայեցի, որ ոգին հեռանա՝ սպառնալով, որ կծեծեմ և այլն: Ես իմ իմացած բոլոր միջոցներն օգտագործում էի, բայց ոչինչ չէր օգնում: Այդ պահին ես լիովին հուսահատվել էի, զգում էի, որ շնչահեղձ եմ լինում, և այդ ուժը կյանքը միջիցս դուրս է մղում: Ես զգում էի, որ մեռնում եմ:

Եվ ես, երկինք նայելով, աղաղակեցի ու ասացի. «Աստվա՛ծ, օգնի՛ր ինձ»: Անմիջապես մի շատ հստակ ձայն լսեցի. «Հիսուսի անունը կանչիր»: Ես այդ պահին, ճիշտն ասած, մի վայրկյան իսկ չերկմտեցի: Ես խեղդվում էի, և դրանով կարծես մեկն ինձ պարան մեկներ, ու ինձ համար միևնույն էր այդ պարանի գույնը: Ես պարզապես բռնեցի պարանը: Ես ասացի. «Հիսու´ս, եթե Դու ճշմարտությունն ես, ցույց տուր Քեզ»: Այդ օրը ես չհասկացա, բայց երբ հետ եմ նայում, մտածում եմ, թե ինչո՞ւ ես այդպես ասացի: Ինչո՞ւ պարզապես չասացի. «Հիսու´ս, օգնի՛ր ինձ»: Չգիտեմ ինչու, բայց այդպես ստացվեց:

Եվ նախքան ես կվերջացնեի նախադասությունս, ամեն բան խաղաղվեց: Այդ օրը ես չփոխվեցի: Դա իմ շփոթության օրն էր: Ինչո՞ւ Հիսուսն օգնեց մահմեդականին: Ես իմ ուժերի ներածին չափ ամեն բան արել եմ, որպեսզի օրինակելի մահմեդական լինեմ: Ես փորձել եմ անձս զոհաբերել, քայլել եմ խրամատներով: Ես ունեի Ղուրանը. Իրանի կառավարությունը «ֆիդայիներին»՝ այն մարդկանց, ովքեր անձնազոհության են գնում, նվիրում էր հատուկ Ղուրան՝ կառավարության կնիքով: Ես մտածում էի, որ որպես մուսուլման` ամեն բան արել եմ ալլահի մասին ամեն ինչ քարոզելու համար: Բայց ես զգում էի, որ ինչ-որ բան ճիշտ չէր: Ո՛չ, ես չէի կասկածում ալլահին կամ իսլամին: Ես լիովին հավատում էի, բայց, չգիտեմ ինչու, ինչ-որ բան շփոթեցնում էր ինձ, և ես աշխատում էի պարզապես մոռանալ այդ դեպքը: Բայց մի հարց՝ թե ինչու Հիսուսն օգնեց մուսուլմանին, շարունակ պտտվում էր մեջս: Ես հավատում էի, որ Մուհամեդը վերջին մարգարեն է: Բայց ինչո՞ւ Հիսուսը եկավ ինձ օգնելու:

Երկու շաբաթ ես իսկապես շփոթված էի, և ինքս ինձ ասացի. «Սկսելու եմ աղոթել և ծոմ պահել ու խնդրել Աստծուն, որ ինձ ցույց տա ճանապարհը»: Իրապես այդ պահին ես մտածեցի, որ Ղուրանում կան խոսքեր, որ ասում են, թե ալլահի ճանապարհները շատ են, և անկախ նրանից, թե որ արահետով դու կբարձրանաս, միևնույն սարի գագաթին ես հասնելու: Ես մտածեցի, որ հենց դա է Աստված, կամ միգուցե Աստված ինձ համար մի հատուկ ճանապարհ ունի: Նա ուզում է, որ հետևեմ այդ ճանապարհին: Եվ ես մտածեցի, որ երբեք էլ չեմ իմանա, եթե չհարցնեմ:

Այդպես էլ արեցի: Ես ծոմ էի պահում և աղոթում էի սրտիս խորքից, իմ ողջ զորությամբ: Ես հարցնում էի. «Աստվա՛ծ, ի՞նչ ես ուզում, որ ես անեմ: Ո՞ր ճանապարհին ես ուզում, որ հետևեմ»: Երկու շաբաթ ես նստել էի մի տեղում ու ժամերով աղոթում էի այնքան ժամանակ, քանի դեռ արթուն էի: Ծոմ էի պահում և բառիս բուն իմաստով նույն տեղում քնում էի, ապա արթնանում էի և նորից ու նորից աղոթում էի Աստծուն, որպեսզի Նա հայտներ, թե որն էր Իր ուզած ճանապարհը:

Երկու շաբաթվա ընթացքում ես պատասխան չստացա և իսկապես հուսախաբ եղա: «Սա ի՞նչ է, ես չեմ կարողանում պատասխան ստանալ, թե Դու ինչ ես ուզում: Ես նույնիսկ չգիտեմ՝ Աստված կա՞, թե՞ ոչ: Ես իմ ողջ կյանքն եմ վատնել, վախեցել եմ՝ աշխատելով անել այն ամենը, ինչն ալլահին դուր է գալիս, բայց հիմա նա ինձ շփոթեցնում է: Եթե ալլահը մեծ է, նա գիտի, որ իմ սրտում ես իրեն սիրում եմ: Ի՞նչ նշանակություն ունի՝ ես նրան կանչում եմ, թե ոչ, ինչ անունով եմ կանչում: Նա գիտի, որ ես իրեն իմ սրտում սիրում եմ: Իսկ եթե աղոթելը կարևոր է նրա համար, ես երկու շաբաթ է խնդրում եմ նրան, ես նստած աղոթում եմ, և ոչինչ չի կատարվում: Ուստի, գիտե՞ս ինչ, ես գնում եմ իմ գործին: Գնում եմ իմ ուզած ճանապարհով, ես պիտի անեմ այն, ինչ ինձ դուր է գալիս»:

Հենց այդ պահին ես զգացի, որ Աստծու զորությունը լցնում է սենյակը: Իսլամի մեջ ամենամեծ մեղքը, որի համար ներում չկա, Աստծու գոյությանը, Նրա ուսմունքին, Նրա մարգարեին կասկածելն է: Եվ ես այդպես էի վարվել: Իսլամի մեջ ինձ սովորեցնում էին, որ ալլահը երբեք չի այցելում մարդկանց: Ես գիտեի, որ իսլամի հանդեպ ամենամեծ մեղքն եմ գործել և չեմ կարող ներվել: Աստծու ներկայությունը սենյակում էր, միանգամից զգացի Նրա սրբությունը, և այդ ամենը կատարվում էր զուգահեռաբար: Ես ինձ վրա մեղքի ծանրություն էի զգում: Ես գիտեի՝ քանի որ Նա արդար է, Նա ինձ պիտի սպանի, պիտի ջնջի երկրի երեսից, որովհետև ես լցված էի մեղքով: Եվ ես գոռացի:

Ես բառացիորեն չէի ուզում մեռնել, բայց գիտեի, որ ուրիշ տարբերակ չկա: «Դու այնքան սուրբ ես, իսկ ես՝ այնքան չար»: Ես վազեցի սենյակի անկյունը, ձեռքերով բռնեցի գլուխս ու գոռում էի. «Աստվա՛ծ, ների՛ր ինձ, Աստվա՛ծ, ների՛ր ինձ, Աստվա՛ծ, ների՛ր ինձ»: Ես միայն կրկնում էի՝ ների՛ր ինձ, ների՛ր ինձ, ների՛ր ինձ: Եվ մինչ ես գոռում էի՝ «ների՛ր ինձ», զգացի, որ մեկը հպվեց իմ ուսին՝ասելով. «Ես քեզ ներում եմ»: Եվ հենց նույն ակնթարթին, երբ այդ խոսքերն արտասանվեցին, ես ֆիզիկապես ինձ ներված զգացի: Ես դա չհասկացա: Ղուրանի համաձայն` մենք մինչև դատաստանի օրը չենք կարող իմանալ՝ ներվա՞ծ ենք, թե՞ ոչ: Ղուրանում մի բառ անգամ չկա այն մասին, որ Մուհամեդը դրախտում է: Նա նույնպես, բոլոր մարդկանց նման, պետք է սպասի դատաստանի օրվան, երբ բոլոր մեռելները հարություն կառնեն ու կդատվեն: Իսկ սա ո՞վ է: Ո՞վ է այս Աստվածր, որ երբ ասում է՝ ես քեզ ներում եմ, ես այսօր ինձ ներված եմ զգում:

Ես հարցրի. «Դու ո՞վ ես, որ կարող ես ասել՝ ես քեզ ներում եմ, և ես ինձ ներված զգամ»: Նա ասաց. «Ես եմ Ճանապարհը, Ճշմարտությունը և Կյանքը»: Նույն պահին, երբ ես լսեցի այդ խոսքերը, հասկացա, որ դրանք մեծ կարևորություն ունեն: Բայց ես բացարձակապես գաղափար չունեի, թե դրանք ինչ են նշանակում: Չգիտեի՝ ով է այդ Աստվածր: Եվ ես հարցրի Նրան. «Ի՞նչ է քո անունը»: «Հիսուս Քրիստոս, Կենդանի Աստված»,- պատասխանեց Նա: Նույն պահին, երբ այդ բառերն արտասանվեցին, կարծես ոսկորներս մարմնիցս հանեին, և ես ընկա գետնին ու սկսեցի հեկեկալ Աստծու ներկայության մեջ:

Տասնութ տարի է անցել այդ օրվանից, բայց ես դեռևս չեմ կարողանում մոռանալ Նրա սերը, Նրա գութը: Ես չեմ կարողանում մոռանալ, թե այդ օրը Նա ինչ արեց ինձ համար: Նա պարզապես ասաց. «Ես քեզ ներում եմ», և ես ինձ ներված զգացի: Ծնկներիս վրա ընկած՝ ես պարզապես հեկեկում էի, որովհետև շատ տարիներ փորձել էի հաճեցնել Աստծուն, բայց Նրան հաճեցնելու համար ոչինչ էլ չէի կարողացել անել: Ոչինչ չէի արել: Նույնիսկ Նա այն աստվածն էլ չէր, որին ես ճանաչել եմ: Ես ինձ խաբված էի զգում, որովհետև ինձ ասել էին՝ նա աստված է, բայց նա աստված չէր: Ինձ ասել էին՝ սպանի´ր ալլահի անունով, իսկ այս Աստվածն ասում է՝ սիրի՛ր Ինձ նման, ների՛ր, ինչպես Ես եմ ներում:

Իմ սրտում ամեն բան ասում էր՝ այո՛, Նա է ճշմարիտ Աստվածը: Աստված ներող է, Աստված սեր է: Ես Նրա ոտքերի մոտ ծնկած երկու ժամ հեկեկում էի: Եվ այդ պահին, երբ վեր նայեցի, կարծես հեռուստացույցի էկրանի վրա տեսա տարբեր սերունդների մարդիկ՝ տարբեր ազգերից, տարբեր կենսագրություններով, և տեսնում էի յուրաքանչյուրի կատարած բոլոր սխալները: Ես այլևս չէի դիմանում ու ասացի. «Աստվա՛ծ, ես ապրել եմ այդ մեղավոր մարդկանց մեջ»: Եվ Նա ասաց. «Աֆշի´ն, ինչպե՞ս եղավ, որ Ես քեզ ներեցի»: Ես ասացի՝ շատ հեշտ: Նա ավելացրեց. «Հեշտ, ինչպես ջուր խմե՞լը»: Իսկ ես ասացի. «Ո՛չ, ո՛չ ո՛չ, նույնիսկ ավելի հեշտ, քան ջուր խմելը»: Նա ասաց. «Ես նույնպիսի հեշտությամբ, ինչպես ներեցի քեզ, կարող եմ ներել նաև նրանց: Ո՞վ է նրանց պատմելու այդ մասին»: Ես ասացի. «Ուղարկի՛ր ինձ այնտեղ»: Նա ասաց՝ գնա:

Ահա թե ինչպես ես դարձա քրիստոնյա: Եվ ես աղոթեցի. «Աստվա՛ծ, ինձ Աստվածաշունչ ուղարկիր»: Բանտում կողքի բաժնից ինչ-որ մեկը եկավ ինձ մոտ ու մի գիրք մեկնեց՝ ասելով. «Դու սա՞ էիր ուզում»: Երբ նա մեկնեց ինձ Գիրքը, ես անմիջապես իմացա, որ դա Աստվածաշունչ էր: Ես ասացի. «Աստվա՛ծ, ես անցած գիշեր խնդրեցի, և Դու այս առավոտ տվեցիր ինձ: Ի՜նչ հրաշալի է: Դու Ամենակարող Աստված ես, դեռ չխնդրած տալիս ես»:

Սա Աստծու կենդանի Խոսքն է: Ես իմ վկայությունը պատմում եմ, որպեսզի մարդիկ լսեն Ամենակարող Աստծու մասին: Ես չեմ ակնկալում, որ որևէ մեկը, իմ վկայությունը լսելով, քրիստոնյա դառնա: Ես ուզում եմ, որ մարդիկ հասկանան այս: Սա պատմություն է Ամենակարող Աստծու մասին, որ ամեն բան կարող է և փնտրում է բոլոր Իրեն փնտրողներին: Եթե որևէ մեկն իմ վկայությունը լսում է այսօր, ես կուզեի, որ նա պարզապես ասեր. «Շատ լավ, երկնքի Աստված, Արարիչ ամենայնի, եթե սա ճշմարիտ է, ես ուզում եմ»: Եվ ես հավատացնում եմ ձեզ, երաշխավորում եմ, որ Ամենակարող Աստված կգա, կհպվի ձեզ ու կփոխի ձեր կյանքը, լիովին կների ձեր գործած բոլոր մեղքերը: Նա իմ մեջ համոզվածություն է դրել, որ ես Իր հետ պիտի լինեմ երկնքում: Նա ձեզ նույնպես կտա նույն հաստատությունը, թույլ կտա ճաշակել նույն ներումը և նույն սերը: Եվ ահա, հենց Նա է Հիսուս Քրիստոսը: Փա՛ռք լինի Նրա անվանը այսօր և հավիտյան: Ամեն:

Աղբյուր` www.muslimjourneytohope.com
Թարգմանություն` www.barilur.org

Ընթերցեք նաև՝

Յան Հուս (1369-1415թթ.)

Ծիծաղելի է, երբ մենք…

Քրիստոնյա հրեաներն աղոթում են Բուլղարիայի համար

Ուզում եմ իմանալ