Հերթական գրառումը «Ցավալի է, բայց փաստ» շարքից:

Эдуард Мхитарян

Հերթական գրառումը «Ցավալի է, բայց փաստ» շարքից:

Գաղտնիք չէ, որ այսօր հայկական համացանցում բավականին հաճախ են հանդիպում նյութեր ու գրառումներ, որոնք «լուսաբանում են» կրոնական խնդիրներին վերաբերող հարցեր: Լուսաբանումը չակերտների մեջ եմ վերցրել, քանզի հաճախ է պատահում այնպես, որ այդ ամբողջ լուսաբանման մեջ միակ ճշմարտությունը լինում է լուսաբանվող անձի կամ կազմակերպության անվանումը:

Ընդ որում, լուսաբանողներից որոշ ԶԼՄ-ների կամ լրագրողների պահվածքն ակնհայտորեն ցույց է տալիս, որ նրանք լիովին անտեղյակ են, թե ինչ է լրագրողական էթիկան. նրանց համար լուսաբանելու և բամբասանք տարածելու միջև էական տարբերություն չկա: Այսպիսով, այսօրվա ցավալի է, բայց փաստ շարքի առաջին ցավալի իրողությունն այն է, որ «լուսաբանում» գեղեցիկ և օգտակար երևույթի իմաստն ու բովանդակությունը լիովին աղճատվել են: Դե, ես հասկանում եմ. կան մարդիկ, որոնք իրենց կյանքում երբևէ որևէ բանում առաջինը չեն եղել, ու քանի որ մինչև հիմա դեռ երազում են այդ մասին, ապա առաջին իսկ հնարավորության դեպքում օգտվում են առիթից, որպեսզի գոնե ինչ-որ բան առաջինը անեն: Եվ ամենևին հոգ չէ, որ այդ «ինչ-որ» բանը բանսարկություն տարածելն է. կարևորն այն է, որ իրենք առաջինն են:

Եվ ուշագրավն այն է, որ այդ վայ-լուսաբանումը կատարվում է հիստերիայի հետ սահմանակցող նույնպիսի վայ-պատրիոտիզմի անվան տակ. թե հայ-հարայ, հասեք, էս անպետք աղանդավորները մեր մի բուռ ազգը պառակտում են, մարդկանց իրար դեմ են հանում և այլն: Ինչպիսի՜ սրտացավություն...:

Իսկ ու՞ր են այդ «հարգելի» լուսաբանողները, երբ քաղաքական կուսակցությունները մարդկանց այն աստիճանի են թշնամացնում իրար դեմ, որ մարդիկ նույնիսկ կրակում են իրար վրա: «Հարգելի» լուսաբանողներ, ձեզ եմ հարցնում՝ ու՞ր եք. բա լուսաբանեք է՛լի... Ու հիմնականում միամիտ երիտասարդներ են՝ պատրաստ իրար դեմ պատերազմելու՝ իրենք էլ չեն հասկանում, թե հանուն ինչի: Միամիտ են ոչ միայն նրա համար, որ չեն հասկանում, թե հանուն ինչի, այլ նաև տեղյակ չեն, որ իրենց հրահրողներն ու մեկմեկու դեմ հանողները ամբիոնների մոտ բարձրախոսներով հոխորտալուց հետո միասին գնում են ռեստորան հայավարի մի կտոր հաց ուտելու: Իսկ էնտեղ՝ փողոցում, կրակ կտրած տղերքը ցուլի նման փնչացնելով իրար վրա զենք են քաշում. սա էլ այսօրվա մյուս իրողությունը՝ ցավալի է, բայց փաստ շարքից:

Հիմա հարց եմ տալիս՝ ո՞վ է էս ազգը պառակտում, «հարգելի՛ սրտացավ» լուսաբանողներ... Ձեր պատրիոտիզմը էս դեպքում չի՞ գործում... Ինչու՞, երբ Մասիս քաղաքում ու այլ վայրերում ՀՀԿ և ԲՀԿ կուսակցությունների հակամարտությունը հասնում է ծեծկռտուքների ու կրակոցների, դուք լուսաբանելու էնքան էլ մեծ եռանդ չեք դրսևորում, հարայ-հրոց չեք բարձրացնում, թե էս մի բուռ ազգը պառակտում են՝ երիտասարդներին բաժանելով ու իրար դեմ հրահրելով, այլ կրոնական հարցերի (որոնցից գրեթե բան չեք հասկանում) ձեր վայ-լուսաբանումով մի բան էլ շիկացնում եք մթնոլորտը, ագրեսիա եք սերմանում ու հող պատրաստում այդ պառակտման համար...:

Մի՞թե օրվա հացը վաստակելու մղումը միջոցների մեջ արդեն խտրականություն չի դնում...

««« В политике приходится делать много такого, чего не следует делать. »»» _ Теодор Рузвельт

Я добавил бы: «В журналистике тоже...».

Պարոն Ռուզվելտի մեթոդով շարժվողները մտահոգվու՞մ են արդյոք այն առումով, որ դրա ադյունքում վնասվում են մարդիկ... Աստծո պատկերով ստեղծված և Աստծո համար շատ թանկ մարդիկ...

Եթե մտահոգվեին, կարծում եմ, որ մեր երկիրը բոլորովին այլ պատկեր կունենար...: Բայց այսօր ունենք այն, ինչ ունենք...

Իրոք, ցավալի է, բայց փաստ...: