Բանտում էի` Ինձ այցի եկաք...

       


1998 թվականի ապրիլի 17-ին հայտնվեցի բանտում. մարդ էի սպանել, 
ինչ-որ մեկը վիճաբանության ժամանակ դանակով ուզում էր հարվածել հորս,
 բայց ես նրան հարվածեցի,  ու նա  մահացավ: Ինձ ձերբակալեցին եւ
 դատապարտեցին  9 տարվա ազատազրկման:

Բանտային կյանքը շատ բարդ ու լարված է, մի կողմից կարոտում ես հարազատներիդ,

 մյուս կողմից  պետք է յուրացնես բանտային չգրված օրենքները, գոնե կենդանի մնալու համար:

Հետզհետե սկսեցի հարմարվել այդ կյանքին, նույնիսկ հարցեր էի  լուծում:

 Շուտով ինձ վստահեցին, որ "նայեմ գաղութ":

Կալանքի մեջ գտնվողների մեծ մասը մտածում է երջանկության մասին, երազում

 որ իր երեխայի ձեռքից բռնած զբոսնի, իր կնոջ հետ գնա հանգստանալու,

 ապրի իր տան մեջ, վայելի իր ծնողների, հարազատների սերն ու  քնքշանքը: 

Իսկ բանտում կոպտությունից, դաժանությունից բացի ուրիշ ոչինչ չես տեսնում:

Շատերս մեր կամքով ենք մտնում այդ կյանքի մեջ եւ չենք կարողանում դուրս գալ, 

որովհետեւ ճանապարհը չգիտենք:

2001 թվականի դեկտեմբերի 29-ին համաներման շնորհիվ ես ազատ արձակվեցի:

 Սակայն որոշ ժամանակ անց կրկին հայտնվեցի բանտում` գողության

 եւ կեղծ փաստաթղթերի մեղադրանքով: Դա կրկնվեց մի քանի անգամ, կարծես 

բանտը անեծքի նման հետեւում էր ինձ: Ես սկսեցի ելք փնտրել, բայց ինձ շրջապատոող 

մարդիկ գտնվում էին նույն թակարդում, որտեղ ես էի, եւ չէին կարող ինձ օգնել:

Մորս, եղբորս ու նրա  կնոջ աղոթքների, քարոզների, զրույցների եւ իհարկե Աստծո

 ողորմության շնորհիվ աստիճանաբար սկսեցի աղոթել ու կարդալ Սուրբ Գիրքը: 

Հասկացա, որ կա ճանապարհ եւ պետք է քայլել այդ ճանապարհով, միայն թե

 ինձ  ուժ էր հարկավոր: Ես շարունակ մտածում էի` ինչպե՞ս թողնեմ ընկերներիս,

 ի՞նչ կմտածեն իմ մասին: Այդ մտքերը ինձ հանգիստ չէին տալիս: 

Զգում էի, որ սիրում եմ Աստծուն, բայց միաժամանակ չէի դադարում մեղք գործել,

 որի արդյունքում կրկին  հայտնվեցի բանտում` գողության մեղադրանքով: Այնտեղ 

հանդիպեցի մի մարդու, ով  նախկինում եղել էր թմրամոլ, հանցագործ, սակայն 

ապաշխարել էր: Նրա հետ զրուցելուց հետո  իմ հավատքը զորացավ, նույնիսկ, 

իմ կողքի կալանավորներին սկսեցի քարոզել Աստծո Խոսքը, թեեւ ինքս էլ լավ չգիտեի: 

Բանտից ազատվելուց հետո ինձ հրավիրեցին եկեղեցական հավաքույթի: 

Ես ապաշխարեցի իմ մեղքերից եւ խնդրեցի, որ Տերը ինձ ուժ տա,  

որպեսզի կարողանամ քայլել Նրա  ճանապարհով:

Հիսուս Քրիստոսը գերբնականորեն փոխեց իմ կյանքը: Նա իմ կյանքում արեց այն, 

ինչ ոչ ոք չէր արել եւ չէր էլ կարող անել: Այժմ ես ազատ եմ, կարողանում եմ 

մարդկանց հանդեպ ցուցաբերել իմ սեր ու բարությունը: Ես հասկանում եմ, որ այդ 

ամենը կատարելով` Տիրոջ կամքն ու պատվիրանն եմ կատարում: Աստված 

ինձ տվեց այն ամենը, ինչ փնտրում էի աշխարհում, բայց չէի կարողանում գտնել:

Այժմ, երբ առիթ է լինում եկեղեցու ծառայողների հետ այցելել բանտեր եւ հանդիպել 

իմ  ծանոթներին, ես անպայման նրանց վկայում եմ Աստծո գործերի մասին: 

Նրանցից շատերի աչքերում տեսնում եմ այն մոլորվածությունն ու անհուսությունը,

 որով մի ժամանակ տառապում էի ես: Այդ պատճառով երազում եմ, որ 

նրանցից յուրաքանչյուրը ապաշխարի ինձ նման եւ ճաշակի Տիրոջ քաղցրությունը:

Արթուր Սեդրակյան,
Երևան